Από το “θέλω” στο “μπορώ”, ένα “αγαπώ” δρόμος.

Γράφει η Αριάδνη.

“Θέλω”. Έχεις σκεφτεί αλήθεια πόση δύναμη κρύβει μέσα της μια τόσο μικρή λέξη; Σήμερα λοιπόν θα σου πω γι’αυτά που εγώ θέλω. Γι’αυτά που θέλω, όχι από τη ζωή ή από τους ανθρώπους, αλλά από εμένα. Εξάλλου το να ζητάω πάντα ήταν το χειρότερό μου. Μεγαλύτερη αξία έχουν όσα προσφέρονται οικειοθελώς, γνώμη μου.

Από εμένα λοιπόν, θέλω να αντικρίζω τον ήλιο με χαμόγελο κάθε πρωί και να ευχαριστώ τον Θεό γιατί μού χάρισε ακόμη μία μέρα να αγαπάω.

Θέλω να απολαμβάνω τις μικρές χαρές της ζωής μου και να μην τις προσπερνάω θεωρώντας τες δεδομένες.

Θέλω ακόμη και μέσα στις στενάχωρες και σκοτεινές μέρες μου να βρίσκω αυτή τη μικρή ελπίδα που μού παίζει κρυφτούλι. Να την ανακαλύπτω και να την ελευθερώνω για να αναπνεύσει εκείνη κι εγώ μαζί της.

Θέλω όσες φορές χάνομαι στις σκέψεις μου και στουκάρω σε αδιέξοδα, να βρίσκω τον δρόμο ξανά, τον δικό μου δρόμο.

Θέλω, στους ανθρώπους που μου έδωσε “προίκα” ο Θεούλης και σ’αυτούς τους ελάχιστους που ξεχώρισα από τον σωρό, να τους δίνω έναν λόγο για να σκάσουν ένα χαμογελάκι, έστω και φευγαλέο.

Θέλω να μην γίνομαι κριτής των άλλων αλλά να κοιτάω τη δική μου καμπούρα, τα δικά μου λάθη και αυτά να προσπαθώ να διορθώσω.

Θέλω κάθε μέρα να με πηγαίνω ένα βηματάκι παραπέρα και κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ, να νιώθω ανάλαφρη κι ελεύθερη την ψυχή μου από εγωισμούς και μικρότητες.

Αυτά θέλω και η αλήθεια είναι ότι δεν τα μπορώ πάντα. Αυτό που έχω καταλάβει όμως προσπαθώντας για χρόνια να τα καταφέρω, είναι ότι από το “θέλω” στο “μπορώ”, ένα “αγαπώ” δρόμος. Και ξέρεις, το δύσκολο είναι να μάθω να αγαπώ εμένα και το περίεργο πως, όσο το καταφέρνω, τόσο ευκολότερο γίνεται να αγαπώ τους άλλους!