Αν κοιτάς πίσω, δεν θα πας μπροστά.

Κωνσταντίνος Καρύδης

Μίλα μου ρε φίλε, σε ακούω.
Πες μου τον πόνο σου. Και τον ακούω και τον βλέπω.
Στάσου μόνο μια στιγμή και πες μου, αν εγώ, το παιδί σου, η κολλητή σου, ερχόταν και σου μίλαγε γι’αυτόν τον πόνο, γι’αυτό το αδιέξοδο, εσύ τι θα του έλεγες;
Μου μιλάς για τέλμα, για αδιέξοδο, για δρόμο που δεν μπορείς να βρεις τη σωστή κατεύθυνση.

Όλα τα ακούω. Λέξη λέξη, όλα τα ακούω κι είμαι εδώ για εσένα.
Αλλά δεν μπορώ να λύσω τίποτα για εσένα. Δεν μπορώ να σου δείξω το δρόμο.
Πρέπει μόνος σου να τον κοιτάξεις. Πρέπει μόνος σου να σταθείς στο σταυροδρόμι, να μετρήσεις τις επιλογές σου και να προχωρήσεις.

Ακούς; Να προχωρήσεις.
Κάθε μέρα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε προδώσουν, θα σε πληγώσουν, θα σε υποτιμήσουν.
Κάθε μέρα, θα υπάρχει κάποιος που θα σου απλώσει το χέρι όχι για να σε σηκώσει αλλά για να σε ρίξει λίγο πιο βαθιά στην “τρύπα”.

Τίποτα δεν γίνεται αν στέκεσαι και κοιτάς προς τα πίσω.
Αν στέκεσαι και μετράς έναν έναν όσους σου έβαλαν τρικλοποδιές, χάνεις εκείνους που στάθηκαν δίπλα σου όταν ήσουν πεσμένος.
Αν κοιτάς πίσω, δεν θα πας μπροστά.

Κι η ζωή, είναι μόνο μπροστά φίλε.