Αν είχαμε τολμήσει, ίσως καταφέρναμε να είμαστε μαζί!

Γράφει η Γεώρα

Κι αν τα πράγματα είχαν διαφορετική κατάληξη; Αν εγώ και εσύ καταφέρναμε να ήμασταν μαζί;
Αν ρίχναμε κάθε τοίχος που μας χωρίζει; Αν αντιμετωπίζαμε κάθε εμπόδιο; Αν μπορούσαμε να αγγίξουμε τον φόβο μας; Αν καταφέρναμε να τον κοιτάξουμε κατάματα και να τον αψηφήσουμε; Ίσως εγώ και εσύ να ήμασταν μαζί! Για σκέψου το!
Ίσως, τις Κυριακές τα πρωινά να μας έβρισκαν αγκαλιά στο κρεβάτι. Να μου χαμογελούσες πονηρά και καθώς με φιλούσες γλυκά στα χείλη και έπειτα στο λαιμό, πήγαινες να φτιάξεις τον αγαπημένο μου καφέ για να πάρουμε μαζί πρωινό.
Ίσως τα Σαββατόβραδα που θα περνούσαν να είχαν άλλη παραζάλη. Να ήταν ποτισμένα από τον πόθο και το πάθος μας. Να μας παρέσερναν σε στιγμές μαγικές, συζητήσεις ουσιαστικές και μη, αγκαλιές ερωτικές, να πλημμύριζε ο χώρος με σιωπές ηδονικές.
Ίσως οι Δευτέρες να είχαν άλλον αέρα και οι καλημέρες να ήταν διαφορετικές. Ίσως οι Δευτέρες να ήταν γεμάτες προσμονή και χάδια προτού φύγει ο καθένας για την δουλειά του. Με πειράγματα γεμάτα τσαχπινιά και φιλιά που θα μαρτυρούσαν υποσχέσεις για το μετά!
Και όλη η εβδομάδα θα ήταν διαφορετική. Θα περιείχε εκείνη την αγκαλιά που έχουμε ανάγκη όταν σπάμε από τις δυσκολίες και τα προβλήματα. Και εκείνο το «Μου λείπεις!» με την παύση στο τέλος θα είχε άλλη αξία. Θα ήμασταν εγώ και εσύ μαζί στην λύπη και στη στιγμή που σκάει η χαρά από το πουθενά και μας επαναφέρει στον ορισμό της ευτυχίας ξανά. Θα ήταν όλα διαφορετικά.
Και ίσως να μην βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις για να στο εκφράσω, απλά πάντα όταν μιλούσαμε στεκόμασταν στα προβλήματα, δεν μιλήσαμε ποτέ για το πόσο θέλουμε ο ένας τον άλλον, πόσο φώναζαν τα μάτια μας «δεν θέλω να περάσω άλλο λεπτό μακριά σου», δεν σταθήκαμε για λίγο να δούμε πόσο όμορφα αισθανόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, το προσπερνούσαμε πάντα, το αφήναμε για μετά γιατί η αλήθεια είναι ότι μας χώριζαν πολλά, όμως πάντα αποζητούσαμε ο ένας του άλλου την συντροφιά και πηγαίναμε κόντρα στης λογικής τα στεγανά.
Ξέρεις αν τα πράγματα είχαν διαφορετική κατάληξη, τώρα εγώ και εσύ ίσως ήμασταν μαζί, όμως δεν βρήκαμε ποτέ την δύναμη να δούμε από την μεριά που φάνταζε η αγάπη σαν γιατρειά! Δεν βρήκαμε το θάρρος να κοιτάξουμε στο μαζί, γιατί μας φόβισε του έρωτα η ορμή!
Ίσως αν είχαμε τολμήσει, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, να μην μας έβρισκαν οι μέρες χωριστά!