Έχε ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο!

Γράφει η Αριάδνη.

Όσο μιλάς, τόσο εκτίθεσαι, αυτή είναι η αλήθεια..

«Ο νότος, γενικά, της Ελλάδας, είναι σαν τον βορρά της Ιταλίας. Επειδή συμμετείχε στην πρώιμη φάση της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, οι άνθρωποι έχουν πιο ανοιχτά μυαλά.»

Αυτό διάβασα κάπου πρόσφατα κι ακόμη προσπαθώ να βρω πού ακριβώς διαφαίνεται το “ανοιχτό μυαλό” του συγκεκριμένου “παλαιοελλαδίτη” σε αυτή του τη δήλωση.

Πόσο ανοιχτόμυαλο είναι αλήθεια να “τσουβαλιάζεις” ανθρώπους ανάλογα με την καταγωγή τους;
Το να πιστεύεις ότι, γενικά, όλοι οι νότιοι, οι βόρειοι, οι Έλληνες, οι Βούλγαροι, οι Πόντιοι, οι Θρακιώτες, οι Ροδίτες, οι Λαρισαίοι, είναι έτσι όπως σου είπαν, όπως άκουσες, όπως διάβασες, ακόμη κι όπως γνώρισες, όσους γνώρισες.
Και ποια ακριβώς είναι η διαφορά από το να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους σε μαύρους, άσπρους ή κίτρινους;

Λένε ότι ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι. Η πικρή αλήθεια όμως είναι πως, ρατσισμός είναι και το να αισθάνεσαι εξ ορισμού ανώτερος από κάτι που τυχαία δεν είσαι. Γιατί άλλο είναι να νιώθεις περήφανος γιατί είσαι γέννημα θρέμμα Σπαρτιάτης ας πούμε κι άλλο να νομίζεις ότι υπερτερείς έναντι όλων των υπολοίπων λόγω καταγωγής.

Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, ξεχωριστός και ιδιαίτερος. Όσο κι αν εσύ θέλεις να του κρεμάσεις ταμπελίτσες ανάλογα με το χρώμα, την καταγωγή, τη θρησκεία, ακόμη και την ημερομηνία γέννησής του, ίσως για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι τον γνωρίζεις.

Δεν είναι καλύτερος ούτε χειρότερος από εσένα, είναι απλά διαφορετικός. Και μπορεί στο να οικοδομηθεί αυτή η διαφορετικότητά του, να έβαλαν ένα λιθαράκι όλοι οι παραπάνω παράγοντες αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και ό,τι έζησε, ό,τι αγάπησε, ό,τι πάλεψε, ό,τι κέρδισε, ό,τι έχασε κι ό,τι θα συνεχίσει να είναι και να γίνεται για όσο θα υπάρχει.

Ο κάθε άνθρωπος, είναι ένας ολόκληρος φανταστικός κόσμος και είναι άδικο για εκείνον αλλά και για σένα να τον βάζεις μέσα σε κουτάκια, να του κρεμάς ταμπελίτσες και να τον πλησιάζεις με προκατάληψη.

Προσπάθησε να τον γνωρίσεις πρώτα, έχοντας ανοιχτή την καρδιά και το μυαλό σου, κι αν δεν σου “πάει” ο χαρακτήρας του, τότε να πεις ότι δεν ταιριάζεις ή ότι δεν συμπαθείς τον Δημήτρη ή τη Δήμητρα παραδείγματος χάρη κι όχι τους Λευκαδίτες, τους βουδιστές ή τους Υδροχόους.