Τώρα πια, είναι αργά. Ούτε μπορείς, ούτε ξέρεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Τώρα πια, θα ξέρεις μόνο όσα εγώ σου επιτρέπω.
Τώρα πια, θα ξέρεις μόνο όσα εγώ θα αφήνω να μάθεις.
Δεν θα ξέρεις αν πονάω, πότε πονάω, πού υπάρχω και πού χάνομαι.
Γιατί τώρα πια, ανήκω σε εμένα.
Μόνο.

Κάποτε σου μίλησα για προνόμια και παραξενεύτηκες.
Ναι, ήταν προνόμιο να ξέρεις κάθετι, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Ήταν προνόμιο να ξέρεις την κάθε ανάσα, το κάθε βλέμμα, την κάθε σιωπή.
Ήταν προνόμιο να μην υπάρχει μάσκα, μυστικό και καμία προβαρισμένη στιγμή ανάμεσά μας.
Ήταν προνόμιο να είσαι τα πάντα και να γίνεσαι τα πάντα μου.
Ήταν το προνόμιο του να θέλω να σου ανήκω..

Και τώρα πια ανήκω σε εμένα.
Τώρα πια τα προνόμια αίρωνται.
Τώρα πια θα ξέρω μόνο εγώ.
Τώρα πια θα μπορείς να υποθέτεις.
Τώρα πια το πότε, το γιατί, το πού, το πόσο… θα είναι μόνο δικά μου.
Απόλυτα και εγωιστικά.
Όσο απόλυτα κι εγωιστικά με πούλησες.

Τώρα πια, δεν μπορείς.. τώρα πια δεν ξέρεις.. τώρα πια δεν έχεις τον τρόπο.
Τώρα πια, εγώ.
Μόνο εγώ.
Μόνη εγώ.