Να σε κάνω να χαμογελάς, για να χαμογελάω κι εγώ!

Γράφει η Νάντια Τσαπαλιάρη

Πρώτος χειμώνας μαζί. Και κάπου εκεί ανάμεσα στις σταγόνες της βροχής, που πέφτουν πάνω στο τζάμι και τη ζέστη της φωτιάς, που καίει το πρόσωπό μου, ένα χαμόγελο ευτυχίας σχηματίζεται στα χείλη μου.

Πόσο απλά μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος και παράλληλα να είναι τόσο ευτυχισμένος, που όλο αυτό να ξεχειλίζει από μέσα του; Πολύ απλά. Έχοντας μόνο έναν άνθρωπο, που βρίσκεται δίπλα του ουσιαστικά. Έναν σύντροφο και συνοδοιπόρο.

Ήρθες στη ζωή μου εντελώς ξαφνικά και με παρέσυρες σε ένα ταξίδι υπέροχο. Σου παραδόθηκα και δεν αντιστάθηκα ούτε στιγμή. Δεν δίστασα να σε ακολουθήσω και δεν το μετανιώνω. Κάθε μέρα σε ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ, για τα μικρά και τα μεγάλα σου. Τρελαίνομαι να παρατηρώ κάθε σου λεπτομέρεια, κάθε σου κίνηση. Δίπλα σου νιώθω σαν κοριτσάκι, το δικό σου κοριτσάκι!

Λιώνω κάθε φορά που με λες έτσι…Κοριτσάκι μου… Αχ, πεταλούδες κάνουν κύκλους στο στομάχι μου. Ήρθες και μου έδειξες όλα τα χρώματα, όταν ο ουρανός μου ήταν γκρίζος. Και να τελικά που υπάρχει ο έρωτας. Και έχει το δικό σου όνομα, τη δική σου φωνή, τη δική σου μυρωδιά. Όλα σου κουμπώνους τέλεια επάνω μου, σαν να σε γνώριζα χρόνια, λες και ήμασταν μαζί σε μια προηγούμενη ζωή.

Είναι υπέροχο να είσαι ο πρώτος άνθρωπος, που θα αντικρίσω μόλις ξυπνήσω το πρωί και ο τελευταίος πριν κοιμηθώ. Να έχω καταφύγιο την αγκαλιά σου, να με ηρεμεί και να ξεχνώ τα πάντα, όταν με κλείνεις μέσα της. Να είσαι η αδυναμία μου και η δύναμή μου μαζί.

Εύχομαι να νιώθεις τόσο ευτυχισμένος και τυχερός όσο εγώ, που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Ανυπομονώ για αυτό το άγνωστο ταξίδι μαζί σου. Για όλα αυτά, αγάπη μου, που θα μας βρουν μαζί, να κρατιόμαστε χέρι χέρι, τραβώντας ο ένας τον άλλον μπροστά και πηγαίνοντας πολύ μακριά.

Να σε κάνω να χαμογελάς, για να χαμογελάω κι εγώ!
Σ΄αγαπάω, έρωτά μου!