Είναι που η ψυχή μου κουράστηκε να μαζεύει τα κομμάτια της.
Γράφει η Μιχελάκη Κατερίνα
Ανύμπορη να εξετάσω τα πώς και τα γιατί, ανύμπορη να αντισταθώ σε αυτήν την έλξη, προσπάθησα για ώρες να δώσω μια λογική εξήγηση, μα έμεινα μόνο να κοιτώ έντρομη από φόβο και γυμνή.
Να κοιτώ έναν άλλο εαυτό.
Το άλλο μου εγώ που δεν μπορώ ούτε να το μισήσω, ούτε να του γυρίσω την πλάτη, ούτε καν να του θυμώσω.
Κι ήρθε ξανά εκείνο το μικρό σκοτεινό πλασματάκι που μου κατατρώει τα σώθηκα μου, να μου θυμίσει πως οι λέξεις εμπιστοσύνη, συντροφικότητα, υπομονή, κατανόηση, αγάπη και σεβασμός χάθηκαν πριν από καιρό, κάπου εκει στον σκοτεινό μου λαβύρινθο.
Προσπάθησα πολύ να τις βρω μέσα από ένα αγώνα ζωής αλλά δεν κατάφερα να τις ανακτήσω ποτέ. Να τις παρω στα χέρια μου, να τις γιατρεψω, να τους δώσω ξανά την αξία και το νόημα που τους αρμόζει.
Πώς μπορώ;
Πώς μπορώ να σταθώ χωρίς αυτά τα κεκτημένα;
Πώς μπορώ να προχωρήσω χωρίς αυτές τις βασικές προϋποθέσεις και αξίες;
Ευχομαι με όλο μου το είναι, με ένα αόρατο μίτο να καταφέρεις να τις βρεις και να τις εναποθέσεις στα δυο μου χέρια μα και στην φαρέτρα της ψυχής μου ξανά.
Ευχομαι να με κάνεις να πιστέψω με όλη μου την δύναμη σε όλες αυτές τις μικρές λεξούλες με την τεράστια αυτή σημασία.
Ξέρεις, μέσα στην βαθιά ονειροπόληση του δικού μου σύμπαντος έμαθα να πιστεύω στα θαύματα.
Ναι, πιστεύω ακόμα σε θαύματα.
Κι εύχομαι η φλόγα που επέλεξα να βάλω στην καρδιά μου για να την ζεστάνει, να μην με κάψει.
Ευχομαι να μην κάνει τον καθρέφτη της ψυχής μου συντρίμια και θρύψαλα. Να μην με κάνει να χαθώ στα χαμηλά σκαλοπάτια της ιδεατής κόλασης μου ξανά και ξανά .
Είναι που η ψυχή μου κουράστηκε να μαζεύει τα κομμάτια της.
Ευχομαι να είσαι εκείνος ο ένας που θα καταφέρει να ξανακάνει την ψυχή και την καρδιά μου ενιαία και ατόφια χωρίς ραγίσματα, χωρίς ρωγμές.
Κουράστηκα να είμαι ραγισμένη και τώρα το μόνο που θέλω, είναι να είμαι ολόκληρη.
Ολόκληρη και ολοκληρωμένη.