Αυτοί που αγάπησες πιο πολύ, θα σε πονέσουν ακομα περισσότερο..

Γράφει ο Θοδωρής Πανούλης

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Πάνε μέρες που έχουν στεγνώσει τα δάκρυα μου και το μελάνι του στυλό. Μαζί σου, έχτισα έναν ουρανό φωτεινό, γεμάτο αστέρια και χρώματα.Ένα από αυτά τα αστέρια ήσουν και εσύ. Όλο το διάστημα που ήμασταν μαζί, όσο μικρό κι αν ήταν αυτό, καθόμουν και κοιτούσα τον ουρανό που φτιάξαμε μαζί. Κάθε βράδυ. Άλλοτε έλαμπες και έκανες τη νύχτα μέρα και άλλοτε ήσουν απλά εκεί και φώτιζες, βοηθώντας τα υπόλοιπα αστέρια να ζωγραφίζουν αυτή την όμορφη εικόνα στα μάτια μου. Ήσουν πάντα εκεί.

Με κοιτούσες και χανόμουν στο βλέμμα σου. Με άγγιζες και το ρίγος διαπερνούσε όλο μου το κορμί. Ήθελα να σταματήσει ο χρόνος όσο ήμουν μέσα στην αγκαλιά σου. Το ίδιο μου έδειχνες και εσύ. Ή τουλάχιστον έτσι είχα καταλάβει.

Τώρα όμως, πού είσαι; Η κοπέλα που ερωτεύτηκες όσο τίποτα και θα έκανες τα πάντα για χάρη της, σου ζητάει να την αρνηθείς, αυτήν κι όλα σου τα συναισθήματα. Πόσος πόνος μπορεί να κρύβεται πίσω από όλο αυτό; Πόση δύναμη χρειάζεται για να το κάνεις, και πώς να μαζέψεις τα κομμάτια σου για να βρεις αυτή την δύναμη.

Αρκούσε αυτή η στιγμή για να γκρεμίσεις όλο μου τον ουρανό. Όλο τον ουρανό που έχτισα για σένα. Κι όμως, εγώ έμεινα εκεί να προσπαθώ να ξανά χτίσω αυτό το όμορφο σύμπαν που δημιουργήθηκε τι στιγμή που σε ερωτεύτηκα. Μάταιος κόπος.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον πραγματικό λόγο που μου ζήτησες να σταματήσω να αισθάνομαι για σένα…να σε δω σαν φίλη. Φιλία μεταξύ αγοριού και κοριτσιού δεν υπάρχει. Ίσως ούτε εσύ η ίδια να μην κατάλαβες γιατί το ζήτησες. Ίσως ούτε εσύ η ίδια να μην ήξερες τι ακριβώς θέλεις. Παρόλα αυτά επέμενες. Όσο κι αν προσπάθησα όμως δεν άντεξα. Δεν γίνεται να σε κοιτάω στα μάτια και να μην βγαίνουν φλόγες από τα δικά μου. Δεν αντέχω να σε έχω διπλά μου και να μην σε αισθάνομαι δικιά μου. Δεν αντέχω να μυρίζω το άρωμα σου,το άρωμα που με ταξίδευε σε όλο τον κόσμο, και να μην μπορώ να σε σφίγγω στην αγκαλιά μου. Μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα ότι ούτε εσύ τα άντεχες όλα αυτά. Λάθος εκτίμηση τελικά.

Όσο ανάγκη και να έχω την παρουσία σου, το χαμόγελο σου, τα μάτια σου, εσένα…όσο κι αν μου λείπεις, ο έρωτας μου δεν μπορεί να γίνει φιλία. Τα συναισθήματα μου είναι τόσο μεγάλα που δεν τους αξίζει αυτό το λίγο. Δεν χωράνε μέσα σε αυτή την λέξη. Κι αυτός είναι ο λόγος που έφυγα. Συγγνώμη.

Παρόλα αυτά ξέμεινα κι αυτό το συννεφιασμένο βράδυ να κοιτώ τον ουρανό σου. Όσο κι αν πληγώθηκα, όσο κι αν πονάω, ξέμεινα εκεί να ψάχνω το αστέρι σου, σε αυτόν τον άδειο ουρανό.