Όταν δεν θες πια να τον εντυπωσιάσεις, έρχεται το αληθινό συναίσθημα..
Γράφει η Μαρία Κοψιδά
Καλό το φλερτ, καλή η αμηχανία του πρώτου ραντεβού, η ανασφάλεια ”αρέσω; δεν αρέσω;” και γενικότερα το πρωταρχικό στάδιο είναι γοητευτικό, δε λέω. Όλοι μαγευτήκαμε από τα πρώτα ανεξήγητα καρδιοχτύπια, από αυτό το μυστήριο και συνάμα παρορμητικό συναίσθημα, που μας παρότρυνε να ξεκινήσουμε το αβέβαιο ταξίδι μας στο άγνωστο, ώστε να γνωρίσουμε το ίσως μελλοντικό μας ταίρι.
Όσες πρώτες στιγμές βουτηγμένες στο πάθος και στην ένταση, όσα όμορφα βράδια τυλιγμένα με ερωτικές εξομολογήσεις, όσα συναισθήματα που κάνουν την καρδούλα να χτυπάει δυνατά, γιατί δεν τα γνωρίζει ακόμα, όσα μα όσα τέτοια και να μου φέρετε, δεν θα τα άλλαζα ποτέ μ’ αυτή την γεμάτη σεβασμό και αγάπη οικειότητα που μπορεί να σου χαρίσει ο άνθρωπός σου.
Είναι γλυκό το άγνωστο, το μυστήριο, που σε προκαλεί να το γνωρίσεις, όμως τι πιο όμορφο από την οικεία αγκαλιά και το γνώριμο άγγιγμα, που πλέον το σώμα γνωρίζει και δε το φοβάται, γιατί μετά από αυτό καταλαγιάζουν όλα.
Όταν έχεις πια περάσει στο στάδιο της οικειότητας και ταυτόχρονα πολλών άλλων, εκεί μπορείς να αφεθείς και να είσαι πια ο εαυτός σου. Μοιράζεσαι μαζί του μια καθημερινότητα και την αντέχεις γιατί απλά είναι στο πλάι σου. Η οικειότητα που όλοι θέλουμε και χρειαζόμαστε είναι εκείνη που σε κάνει ν’ αγαπάς, να εκτιμάς και να σέβεσαι τον άλλον ταυτόχρονα. Να μπορείς να μοιραστείς όλες σου τις σκέψεις και να αντέχεις να εξωτερικεύσεις όλα σου τα συναισθήματα. Ακόμα και με τις άσχημες πτυχές του εαυτού σου, εκείνος τα έχει καλά. Γιατί σε ξέρει, σε καταλαβαίνει και κυρίως τις έχει δεχτεί και αυτές.
Μην την φοβάσαι την οικειότητα, όταν γίνεται βάλσαμο στις έγνοιες σου, όταν γίνεται προσκεφάλι στα ανήσυχα βράδια σου, όταν σου παρέχει την ασφάλεια που χρειάζεσαι. Να αρχίσεις όμως να τη φοβάσαι, αν ξεκινήσεις να μετράς λάθη ασυγχώρητα, ψέμματα καλά κρυμμένα και ο σεβασμός φαντάζει πολυτέλεια. Εκεί να τη φοβηθείς γιατί η υπομονή έγινε ανοχή. Είναι τόσο λυπηρό να ανέχεσαι!
Πολλοί είναι αυτοί, που χωρίς προφανή αιτία πιστεύουν ότι η οικειότητα προμηνύει το τέλος της σχέσης, γι’ αυτό καλό θα ήταν να μην υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. Ως προς το δεύτερο θα συμφωνήσω. Η οικειότητα όμως δεν προμηνύει το τέλος της σχέσης αλλά την αποκορύφωση της. Είναι το μεταίχμιο μεταξύ εμπιστοσύνης και πάθους. Και αν δεν νιώθεις οικεία με τον άνθρωπο σου, τότε με ποιόν; Γιατί για καφεδάκια, βόλτες και γελάκια όλοι είμαστε οι τέλειοι σύντροφοι, τι γίνεται όμως μετά;
Γι’ αυτό λοιπόν δεν αλλάζω με τίποτα αυτό το συναίσθημα, που ο άλλος σε ξέρει, ξέρει τα καλά σου, τα περίεργα σου και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να σ’ αγαπάει.
Είναι ότι πιο καθαρό και αληθινό μπορείς να λάβεις! Και κυρίως, είσαι ο εαυτό σου και δε θες πια να εντυπωσιάσεις, δηλαδή, καμία σχέση με τα πρώτα ραντεβουδάκια.