Ήθελα μόνο να ξέρεις πως προσπάθησα.. κι ας μην ήταν αρκετό!
Γράφει η Ελένη Σάββα
Ήθελα μόνο να ξέρεις πως προσπάθησα. Δεν με νοιάζει τι έγινε ή τι θα γίνει. Δε με νοιάζει το γιατί και το πώς… Δε με νοιάζει πια τι έγινε.
Να ξέρεις όμως, προσπάθησα.
Δεν ήταν απλό, ούτε και εύκολο. Έμοιαζε ακατόρθωτο, μα ήθελα να προσπαθήσω. Και το έκανα. Προσπάθησα πολύ να είμαι πάντα εκεί.
Ποτέ δεν ήταν εύκολο για μενα, ακόμα κι όταν έμοιαζε πανεύκολο.
Χρειαζόταν πάντα δύναμη και θάρρος να συνεχίσω να είμαι εκεί, να υπερβαίνω εγωισμούς, να κάνω υποχωρήσεις.
Συγχώρα με λοιπον που στο τέλος φάνηκα αδύναμη. Ήταν η κούραση, η έντονη προσπάθεια, η υπερβολική αγάπη.
Στην αγάπη πάντα προσπαθείς. Προσπαθείς πολύ, γιατί μονάχα έτσι μαθαίνεις και αγαπάς πραγματικά.
Δύσκολο πράγμα η αγάπη. Δύσκολο να έχεις τη δύναμη να αγαπήσεις, μα όμορφο.
Δύσκολο να βρίσκεις τη δύναμη να σηκώνεσαι ξανά αφού πληγωθείς.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κάθε μέρα είναι ένας διαρκής αγώνας. Κάθε μέρα ένας αγώνας να μένεις δίπλα στον άλλο, να του δίνεις ολόκληρη την καρδιά σου, γιατί αυτό θα πει αγάπη.
Εγώ λοιπόν κουραζόμουν συχνά μα πάντα έβρισκα το θάρρος να σηκωθώ, γιατί αγαπούσα. Η αγάπη αυτή ήταν το πιο όμορφο κίνητρο.
Κάποιες φορές όμως, για τους άλλους τίποτα δεν είναι αρκετό.
Δεν καταλαβαίνουν πως όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, στην αδυναμία. Τα έτοιμα, φαίνονται πάντα απλά. Κι όλο περιμένουμε περισσότερα και περισσότερα από τους γύρω μας, και δεν καταλαβαίνουμε πόση προσπάθεια καταβάλλουν.
Έτσι λοιπόν, απλώς θα ήθελα να θυμάσαι για πάντα πως εγώ προσπάθησα. Είτε ήταν αρκετό, είτε όχι για σένα, για μένα ήταν οτι καλύτερο μπορούσα να κάνω.
Και δεν θα ευχηθώ τίποτα. Απλά θέλω να θυμάσαι. Η μνήμη είναι πανίσχυρη… Έχει τη δυνατότητα να μας κρατά ζωντανούς.