Γράφει η Λέλα Σακήλια
Είναι αλήθεια πως αργούμε πάντα να φτάσουμε σ’ αυτούς που αγαπάμε… λέει ο Fabio Stassi
Κάπως έτσι είναι, ναι.
Αργούμε πάντα. Όχι γιατί δεν θέλουμε, αλλά γιατί κουβαλάμε φόβους, εγωισμούς και κάτι ανόητες άμυνες που νομίζουμε πως μας προστατεύουν.
Μέχρι να πειστούμε ότι δεν υπάρχει ασφαλής δρόμος για την αγάπη, έχουμε ήδη χάσει το τρένο.
Κι εκείνοι που αγαπήσαμε, έχουν ήδη φύγει ή, ακόμα χειρότερα, έχουν μάθει να ζουν χωρίς εμάς.
Αργούμε γιατί υπολογίζουμε. Γιατί ζυγίζουμε τα “αν” και τα “μήπως”, γιατί κοιτάμε ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα, ποιος θα εκτεθεί πιο πολύ.
Κι έτσι μένουμε στάσιμοι, βουτηγμένοι σε μια ψευδαίσθηση αξιοπρέπειας, που δεν είναι τίποτα άλλο από καλοσχηματισμένη δειλία.
Αργούμε γιατί φοβόμαστε πως αν δείξουμε πόσο νοιαζόμαστε, θα μας θεωρήσουν αδύναμους.
Μόνο που η αδυναμία δεν είναι στο να αγαπάς. Είναι στο να μην τολμάς να το δείξεις.
Αργούμε να φτάσουμε γιατί νομίζουμε πως θα προλάβουμε.
Ότι ο άλλος θα είναι εκεί. Ότι θα περιμένει.
Μα δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να περιμένει εμάς που ψάχνουμε ακόμα τον τρόπο να αγαπάμε χωρίς να πονάμε.
Η ζωή δεν περιμένει κι ούτε η αγάπη το κάνει.
Αργούμε γιατί είμαστε μπερδεμένοι.
Γιατί θέλουμε αγάπη, αλλά όχι ρίσκο.
Θέλουμε δέσιμο, αλλά όχι εξάρτηση.
Θέλουμε οικειότητα, αλλά όχι γυμνότητα ψυχής.
Θέλουμε τα πάντα, αλλά χωρίς να χρειαστεί να δώσουμε τίποτα.
Κι έτσι, όταν τελικά φτάνουμε, έχει αδειάσει η θέση που κάποτε μας περίμενε.
Αργούμε, ναι.
Αλλά ίσως, κάποτε, καταλάβουμε ότι η αγάπη δεν θέλει ούτε στρατηγική ούτε καθυστέρηση.
Θέλει να είσαι εκεί, όταν πρέπει.
Όχι όταν σε βολεύει.
Γιατί, ξέρεις…
όσοι αγαπούν πραγματικά, δεν φτάνουν ποτέ στην ώρα τους, απλώς δεν σταματούν να ψάχνουν τον δρόμο.
