Μάλλον θα ξαναέρθω..
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Κάθε φορά που έρχεσαι και φεύγεις, είναι σαν να φεύγει μαζί σου κι ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μου.
Κάθε φορά με πονάει τόσο πολύ που τολμώ να πω ότι δεν με πονάει πλέον τίποτα άλλο.
Αλλά κάθε φορά που έρχεσαι λυσσομανάει η καρδιά μου, τεντώνεται σαν τόξο το κορμί μου.
Λιγώνεται η ψυχή μου όταν σε κοιτάζω.
Ξεχνάω όλα τα παλιά και το πάω πάλι από την αρχή.
Κάθε φορά που έρχεσαι αγκομαχάει η ανάσα μου, ζητώντας το φιλί σου.
Αυτό το φιλί που τριγυρνάει σαν αλαβάστρινο ρόδο.
Αυτό το φιλί που όταν μου το δίνεις πεθαίνω.
Αυτό το φιλί που είναι η απαρχή του απόλυτου έρωτά μου.
Εγώ τις νύχτες σου θερμαίνω, ανάβοντας ηφαίστεια στα δυο μου χέρια, μουσκεύοντας τα μάτια σου
με τον καπνό των αισθήσεών μου.
Να ΄ρχεσαι τις νύχτες στην αγκαλιά μου, να με σκεπάζεις με όνειρα.
Να μου ψιθυρίζεις τις λέξεις που λαχταράω, να ξεδιψάει η ψυχή μου.
Να με αγγίζεις με τα χείλη σου, γλυκά να με ρουφάς.
Να απλώνεις μυρωδιές καυτής λαχτάρας.
Να αιωρούνται οι κραυγές, στην θάλασσα των στεναγμών σου.
Να ‘ρχεσαι να αποκτάει η νύχτα φως.
Να ‘ρχεσαι, να παρασέρνεις τα όνειρά μου.
Κι όταν θα φεύγεις να μου λες πάντα αυτό που μου είπες χθες,
”μάλλον θα ξανά έρθω”.
Να μου δίνεις ελπίδα για να σ’ αγαπάω ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο δυνατά.
Να μου ξανά δίνεις αυτήν την ελπίδα που τόσο την έχω ανάγκη.
Αυτήν που δεν έχασα τόσες και τόσες φορές που σε έχασα και σε ξανά βρήκα!