Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Αισθήματα. Μία λέξη με εκατομμύρια οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς. Κάποιοι το έχουν βάλει στόχο να μην επενδύουν τίποτα και σε κανένα, το οτιδήποτε χλιαρό τους εκφράζει σε σημείο αηδίας αλλά δεν βαριέσαι. Στην εποχή του φαίνεσθαι και της εικόνας, τα εις βάθος για κάποιους είναι ψιλά γράμματα. Χλιαρές σχέσεις, συναισθήματα, χλιαροί άνθρωποι. Αισθήματα μηδέν.
Εγώ πάλι αυτούς τους τύπους δεν μπορώ να τους καταλάβω, τους ξερνάει ο οργανισμός μου, πως το λέμε. Βέβαια, και εμένα που με λένε υπερβολική, με ξερνάει το δικό τους το σύστημα, αλλά τι να κάνουμε, τουλάχιστον εκεί είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Συγγνώμη λάθος έκφραση. Τα μη αισθήματα.
Εμείς οι αισθηματίες και υπερβολικοί κατά τη ταπεινή τους γνώμη τους χαλάμε τη πιάτσα. Εμείς που χαλάμε την πιάτσα έχουμε μάθει να αγαπάμε πολύ και δυνατά και ας μας λένε τρελούς γιατί δεν κρατάμε τίποτα για μας. Τα μισά συναισθήματα δεν είναι καν συναισθήματα. Στα αισθήματα δεν μπαίνουν όρια, δεν τα μετράμε. Έχουμε μάθει να παλεύουμε για αυτά που θέλουμε και ας μας ποδοπατούν στο τέλος. Γιατί δεν είμαστε όλοι από την ίδια πάστα, και ευτυχώς που δεν είμαστε. Δεν έχει ουσία να ζεις από φόβο μη πληγωθείς. Δεν είσαι από πορσελάνη, αντέχεις.
Ναι μεν τα δίνουμε όλα και εξαντλούμε όλα τα περιθώρια, αλλά όταν πούμε φτάνει, δεν έχει γυρισμό. Ξέρετε όμως κάτι; Να παραμείνετε αναίσθητοι για να μας υπενθυμίζετε ότι σε αυτό τον κόσμο που σχεδόν όλα έχουν ισοπεδωθεί, εμείς δεν τα βάζουμε κάτω. Και ναι είμαστε υπερβολικοί σε όλα. Αγαπάμε πολύ, κλαίμε πολύ, πονάμε πολύ. Το λίγο είναι για τα σκουπίδια. Το πρόβλημα μας η υπερβολή μας τελικά ή το λίγο σας;