Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Αλήθεια με φαντάζεσαι με άλλον να χαμογελάω και να περνάω ωραία;
Αλήθεια θα θελα να μαι από μία μεριά να σε κοιτώ και να νιώθω όπως νιώθεις στην ιδέα και μόνο να μου αγγίζει άλλος το χέρι μου. Να σκέφτεσαι πως άλλος στέκεται δίπλα μου, περήφανος και με περπατησιά βαριά και δυνατή σίγουρη και αντρίκια!
Και όμως έτσι είναι η ζωή άλλος φεύγει και άλλος έρχεται και ό,τι σου χρωστάει η ζωή στο ξεπληρώνει και όταν δεν ζητάς πολλά στα δίνει και με το παραπάνω!
Αλήθεια είναι, όταν ο βοριάς έρχεται τα καθαρίζει όλα, διώχνει τη σκόνη από τον ορίζοντα και τα χρώματα ζωντανεύουν. Ουρανός και πράσινο γίνονται ένα και εναλλάσσονται τόσο αρμονικά που διώχνουν τη θλίψη από τα μάτια και το χαμόγελο ξαναγεμίζει όλο, σαν το ολόγιομο φεγγάρι. Και λάμπει. Το δέρμα αναπλάθεται όπως και η ψυχή.
Αλήθεια πώς νιώθεις που η χρονιά μου σχεδόν στα μισά της έγινε πάλι όμορφη και τα μάτια μου ξανά χαμογελούν;
Θα σου πω εγώ πως νιώθω:
Λυπάμαι που δεν είσαι εσύ η αιτία μα πλέον πια μπορώ να πω πως προχωράω μπροστά. Δεν άφησα πίσω μου τίποτα, ούτε εκκρεμότητες ούτε απωθημένα! Εξάντλησα τον πόνο και τη θλίψη της απώλειας. Τα ένιωσα όλα όπως τους έπρεπε δίνοντας τους την ένταση που τους έπρεπε, ίσως δίνοντας τους μεγαλύτερη αξία από όση τους άρμοζε. Όμως έτσι είναι η δική μου η φτιαξιά. Γεμάτη, ολόκληρη σχεδόν παιδικά διεκδικητική, αυθόρμητη και ορμητική. Κάπου σε δικαιολογώ δεν μπόρεσες να πλεύσεις σε αισθήματα ορμητικά και χειμαρρώδη. Βλέπεις άλλοι πλέουν σε ποτάμια που το νερό κυλά παίρνοντας μαζί τους ότι βρεθεί στο διάβα τους, πέφτοντας από καταρράκτες και κακοτοπιές και άλλοι ζουν στα βαλτωμένα νερά της συνήθειας τους
Δεν είμαστε όλοι για όλους και εμείς δεν ήμασταν για το «μαζί» τελικά.
Σου εύχομαι όμως να νιώθεις και εσύ ανάλαφρα και όμορφα πια χωρίς εμένα σου εύχομαι όταν τη φιλάς να μη σκέφτεσαι εμένα. Σου εύχομαι στιγμές γεμάτες και τη ζωή που δεν μπόρεσες να έχεις με εμένα! Σου εύχομαι ζωή γλυκιά γεμάτη αγάπη και αξία!