Ένα “φύγαμε” αρκει για να τρέξω κοντά σου!
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Μια και μόνη σου κουβέντα περιμένω!
Μια και μόνη σου κουβέντα θα αρκούσε για να γεμίσει το μυαλό μου αστεράκια. Από εκείνα που μυρμηγκιάζουν το μυαλό και το σώμα.
Ένα σου “φύγαμε” αρκούσε. Ένα σου “φύγαμε” αρκεί.
Αρκεί να με κάνει να πετάξω δίχως γυρισμό στην απέραντη χώρα των ονείρων.
Πόσο κοστίζει μια λέξη; Μία λέξη που βγαίνει από τα μέσα σου.
Κοστίζει τόσο όσο ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα αμέτρητο πάθος.
Πάντα το ήξερες και χωρίς να στο πω.
Θυμάμαι εκείνες τις μαύρες νύχτες μας. Τις μαύρες όλο φως.
Ναι! Εκείνες που κάναμε όνειρα σαν τα μικρά παιδιά. Εκείνες που μόλις άκουγα το “φύγαμε” τα μάτια μου έλαμπαν σαν φωτοβολίδα στον ουρανό. Δεν πίστευα, δεν μπορούσε…
Μπορούσε! Γινόταν αρκεί να το ήθελαν δυο.
Θα το έκανα. Θα έφευγα. Μαζί σου και στην άκρη της γης. Δίχως νερό παρά μόνο με εκείνο το νερό που με πότιζε η καρδιά σου, η ψυχή σου.
Θεέ μου! Θα έμοιαζε με όνειρο. Μαζί στο πουθενά. Ποιον ένοιαζε; Ποιο μέρος θα μπορούσε να πάρει το βλέμμα μου από πάνω σου. Η απόλυτη προσήλωση. Ούτε τα διαμάντια του Νείλου δεν θα είχαν ετούτη την προσοχή από άνθρωπο.
Φαντάζει ακόμα όνειρο. Από εκείνα που ονειρευόμαστε μόνο και μόνο για να τα ζήσουμε μια ημέρα.
Μια ημέρα που εκείνο εκεί το “φύγαμε” θα γινόταν πραγματικότητα. Πραγματικότητα από τις αληθινές με όλα τα όνειρα και τα σ’ αγαπώ μέσα του.
Μια ημέρα που τα μαλλιά μας θα ανέμιζαν στον στο αέρα. Στον αέρα που σε ξεμυαλίζει. Σε ξεμυαλίζει όπως και εκείνα εκεί τα δικά σου όμορφα όνειρα με εκείνο το “φύγαμε” μέσα τους.
“Φύγαμε” αγάπη μου!