Εκείνος πάντα γυρνούσε. Εκείνος, συνεχώς τη συγχωρούσε!

Όχι πως δεν είναι δυνατός, όχι πως δεν αντέχει.

Κάθε άλλο!

Είναι από εκείνους τους τύπους που τον “πόνο” τον έχει κάνει φίλο και δάσκαλο του. Που σε  όλες τις  “μάχες”  μπήκε μόνος του, σαν λεβέντης. Τον έχω δει πολλές φορές  σε “πεδία μαχών” να στέκεται όρθιος, σαν βράχος!

Όμως και οι βράχοι  λυγίζουν, σπάνε!

Τον γνωρίζω, τον ξέρω καλά!

Έτσι δεν τον έχω δει ποτέ μου!

Σήμερα, λύγισε, σήμερα μοιάζει με φάντασμα, σήμερα….

Σήμερα, με το ζόρι κατάφερε να φτάσει μέχρι το αυτοκίνητο του.

Με το ζόρι το έβαλε μπροστά και ξεκίνησε.

Πρώτη ταχύτητα, δεύτερη, έβαλε άλλη; δεν ξέρω!

Έφτασε σε μια μεγάλη κατηφόρα.
Νεκρό, σαν τα μέσα του και το άφησε να τσουλάει μονό του, νεκρό, σαν και εκείνον.

Μουσική δεν έβαλε, λες και πενθούσε αυτά που πριν λίγο έμειναν άψυχα, χωρίς αναπνοή, χωρίς σφυγμό πάνω στο δασάκι.

Στο δασάκι που φεύγοντας, άφηνε  τα πάντα του, τα όλα του.

Στο δασάκι που πέθανε χίλιες φορές μέχρι να βρει την δύναμη να πάρει το άδειο κουφάρι του και να φύγει.

Πρώτη διασταύρωση, πρώτο STOP, το είδε; Ποιος ξέρει, δεύτερο STOP, τα ίδια ! Φανάρια, τι χρώμα είναι; Ποιος νοιάζεται;

Απλά οδηγεί, απλά πηγαίνει!
Θαρρείς πως έχει βάλει αυτόματο πιλότο και πάει μόνο του.
Δεν ξέρει πως, δεν βλέπει πως.

Ένας φίλος από το απέναντι πεζοδρόμιο τoν χαιρετά. Σιγά μην τον είδε!

Φτάνει στο μπαράκι, τραβάει χειρόφρενο και πάει στην μπάρα.

“Γειααα” του λέει ο μπάρμαν!

“Ένα διπλό χωρίς πάγο”.

Τι να τον κάνει τον πάγο; Έχει μέσα του τόνους πάγο! Παγόβουνα !

Μόνο παγωνιά έχει μέσα του, μόνο αυτή του έμεινε.
Τίποτε άλλο !

Τα άλλα τα άφησε εκεί πάνω, στο δασάκι ντε…

Έχει κολλήσει το βλέμμα του στο γωνιακό τραπέζι, είναι άδειο, κανείς δεν κάθεται. Ένα κεράκι στην μέση τρεμοσβήνει, σαν την καρδιά του, δίπλα στο καθαρό τασάκι, στο τασάκι που καίγανε τους φόβους τους μαζί με ένα τσιγάρο.  Στο τραπέζι που πίνανε γουλιά γουλιά την ζωή τους.
Είναι το τραπέζι τους ! Εκεί καθόταν μαζί της! Εκεί περνούσαν ώρες, όμορφες ώρες, σαν και εκείνη, τώρα είναι άδειο.

Άπλα κοιτάζει, βλέπει; Δεν βλέπει; Ζει; Αναπνέει;

Ξαφνικά αντιδρά, κινείται, κοίτα το ηχείο, θυμωμένος, το βλέμμα του ζωντανό, φωτιές βγάζει
“Τι να το κάνω που μου έδωσες πολλά, μια νύχτα ζόρικη τα πήρες όλα πίσω”, του λέει το ηχείο.
Σκάσε! Φωνάζει το βλέμμα του, στο ηχείο το λέει.

Ξεφυσάει, αρπάζει το ποτήρι του, λες και θα ξεσπάσει σε εκείνο. Το αδειάζει, άδειο το ποτήρι του, σαν την ψυχή του.

“Βάλε άλλο ένα” Σκέτο!
Σαν και εκείνον.

Πάλι τα ίδια, με την μια το κατεβάζει. “Κι άλλο ένα”. Εννοείται σκέτο, τι άλλο;

“Μοιάζει η καρδιά μου, χωρίς εσένα, με ένα παιδί που συνεχώς το συγχωρώ, συνεχώς σε συγχωρώ”

Σφίγγει δυνατά τις γροθιές του, τις σηκώνει ψηλά και τις αφήνει να πέσουν πάνω στον πάγκο, δυνατά!

Που την βρήκε τόση δύναμη;

Το ηχείο δεν σκάει. Ούτε αυτός πια!

Οι γροθιές του παραμένουν σφιγμένες.

Το πρόσωπο του πια έχει εκφράσεις.

Τώρα πια δείχνει πιο εγκόσμιος, πιο ανθρώπινος.

Τώρα πια τραγουδά! Έχει κολλήσει στο στόμα του ένας στίχος και τον επαναλαμβάνει συνέχεια, σαν κολλημένη βελόνα παλιού πικάπ…

Μαζεύει τα κλειδιά του από τον πάγκο, την δύναμη του από το πάτωμα, τον διαμελισμένο εαυτό του.

“Βάλε ακόμη ένα, για τον δρόμο” και πετάει ένα χαρτονόμισμα στον πάγκο.

“Που θα πας; Έχεις πιει”. Του λέει ο μπάρμαν, την στιγμή που γεμίζει.

“Στο δασάκι! Πρέπει να θάψω ότι θάβεται, πρέπει να σώσω ότι σώζεται!