Σ’ευχαριστώ που υπάρχεις..

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου 

Το γλυκό μέσα στο βάζο.
Οι σοκολάτες στο συρτάρι.
Τα μελομακάρονα κι οι κουραμπιέδες πάνω στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Το σπίτι ζεστό.
Το τζάκι αναμμένο.
Το μωρό κοιμάται στην κούνια.
Ο σκύλος ξαπλωμένος στο χαλάκι.

Μια ζεστή σοκολάτα μοσχοβολά το άρωμά της και άρωμα κανέλας σφιχταγκαλιασμένο με πορτοκάλι διαχέεται στο χώρο.

Μια φωτογραφία πάνω απ’ το τζάκι, μου κλείνει το μάτι.
Αναμνήσεις και θύμησες ξεπηδάνε από τα παιδικά χρόνια.

Ο γνώριμος ήχος των κλειδιών σου ακούγεται στην πόρτα.

Πόσο με γαληνεύει αυτός ο ήχος.
Πόσο με ηρεμεί αυτή η παρουσία.

Φτάνουν μόνο μια, δυο στιγμές αληθινής επαφής για να αδειάσω τη βουή της ημέρας.

Φτάνει μόνο μια αγκαλιά για να νιώσω το νόημα της ύπαρξης.

Χωρίς λόγια, μόνο με βλέμματα.
Εκεί που οι σιωπές μιλάνε και λένε ότι δεν κατάφεραν τα φλύαρα λόγια.

Θαλπωρή και ζέση.

Ολα είναι όπως χρειάζεται να είναι τούτη την στιγμή.
Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Σ’ αγαπώ… σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις!