Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Οι άνθρωποι χάνονται. Κάποιοι φεύγουν από τις ζωές μας χωρίς να τους έχουμε χορτάσει, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στην καθημερινότητά μας, το οποίο μοιάζει να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και δεν μπορεί κανείς να το αναπληρώσει.
Κάποιοι χάνονται σταδιακά και με το πέρασμα των χρόνων ξεφτίζουν, σα να έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για εκείνους στις ζωές μας και η παράταση της παρουσίας τους κρίνεται τοξική για την συναισθηματική μας υγεία. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι οι άνθρωποι που τους διαγράφεις εσύ συνειδητά και τους διώχνεις μακριά σου, αλλά τους κρατάς για πάντοτε μέσα σου σαν φυλαχτό.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι για τους οποίους δε θα μιλήσεις ποτέ και σε κανέναν, γιατί κάποτε ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχες. Άνθρωποι με τους οποίους σας ενώνουν κοινές αναμνήσεις και ιστορίες, που σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και νοσταλγία στην ψυχή.
Αυτούς τους ανθρώπους, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες δυσκολίες κι αν καταφέρεις να ξεπεράσεις με τα χρόνια, όσες ευτυχίες και χαρές κι αν μοιραστείς με νέους φίλους και συντρόφους, πάντα θα τους θυμάσαι στις πιο μοναχικές σου στιγμές.
Αυτούς τους ανθρώπους θα τους ανασύρει από τη μνήμη σου μια μυρωδιά ή ένα γράμμα ξεχασμένο σ᾽ένα παλιό εφηβικό κουτί. Τα λόγια τους θα ακούγονται σαν κασέτα στο μυαλό σου, κάθε φορά που θα βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο και θα μένεις να αναρωτιέσαι τι παιχνίδια σου παίζει η μοίρα.
Είναι οι άνθρωποι που κάποτε ορκίστηκαν στην ευτυχία σου, μα τελικά για να την κατακτήσεις αναγκάστηκες να μείνεις χιλιάδες πνευματικά χιλιόμετρα μακριά τους. Και όσο κι αν έμοιαζε ακατόρθωτο τότε να γελάσεις μακριά τους, ο χρόνος έκανε όπως πάντοτε τη δουλειά του κι εσύ κατάφερες να βρεις όσα τότε σου στερήθηκαν.
Είναι οι άνθρωποι που έδωσαν το όνομά τους σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής σου, από την οποία νόμιζες πως δε θα ξεφύγεις ποτέ. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που, από δική τους ανασφάλεια, σε έχασαν μια για πάντα, αλλά δε θα μάθουν ποτέ πως εσύ συνεχίζεις να ζεις μαζί τους.
Ό, τι κατάφερε με αγάπη και δύναμη να μείνει μέσα σου, δε θα μπορέσει ποτέ κανείς να σου το στερήσει, ακόμη κι αν κάποιος σε σύρει στην άλλη άκρη του κόσμου, ακόμη κι αν η ζωή και οι εμπειρίες σε ωριμάσουν και σε αλλάξουν, ακόμη κι αν φτάσεις να νιώθεις πλήρης και χορτασμένος απ᾽όλα.
Είναι οι άνθρωποι τους οποίους γνωρίζεις καλύτερα απ᾽τον καθένα, αλλά κάθε φορά που συναντάς γυρίζεις αλλού το κεφάλι. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι στους οποίους θέλεις να τρέξεις στα δύσκολα και να κλάψεις, να φωνάξεις για τη δειλία τους, να τους ταρακουνήσεις με τα χέρια σου, να γίνεις μπροστά τους ένα μικρό κουβάρι συναισθημάτων και να τους αφήσεις να σε πάνε όπου νομίζουν.
Είναι οι άνθρωποι για τους οποίους ντρέπεται το παρόν σου, αλλά σε κάθε μικρή ή μεγάλη σου επιτυχία κοιτάζεις προς τη μερια της καρδιάς και σου ξεφεύγει ένας αναστεναγμός, γιατί ξέρεις πως όλα θα ᾽ταν αλλιώς αν τα μοιραζόσασταν.
Είναι οι άνθρωποι που δεν τιτλοφορήθηκαν ποτέ, αλλά η παρουσία τους είχε όλες τις δυνατές ερμηνείες για εσένα, που αρκούσε ένα βλέμμα για να κατανοήσετε ο ένας τον άλλον, που η ελευθερία του ήταν η πιο γλυκιά φυλακή, που ήθελαν να σε ακούν να μιλάς με τις ώρες, που από τη μία ήταν όλα τόσο απλά και από την άλλη κάτι που δεν μπορούσες να εξηγήσεις σε κανέναν.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που χάνονται απ᾽τις ζωές μας. Αλλά ζούνε για πάντα μέσα μας. Και, μάντεψε. Εκεί κανένας δεν μπορεί να τους πειράξει, ούτε και τα πραγματικά τους είδωλα. Κι εκεί τους έχουμε όπως θα θέλαμε, τους προστατεύουμε από τους αληθινούς τους εαυτούς, τους λέμε για την καθημερινότητά μας και τα μικρά μας προβλήματα, για τις μέρες που τρέχουμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και για τις νύχτες που ντύνουμε με νοσταλγικές εικόνες για να πάψουμε να θυμόμαστε.
Τους συστήνουμε κάθε τόσο τον καινούργιο μας εαυτό και τους αγκαλιάζουμε κάθε που κανένας γύρω μας δε μας καταλαβαίνει. Τους λέμε την αλήθεια που κάποτε φοβηθήκαμε και ορκιζόμαστε σε μια άλλη ζωή.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που χάνονται από τις ζωές μας. Όχι επειδή δε θέλησαν, αλλά επειδή δεν άντεξαν. Μην τους το πεις ποτέ ότι συνεχίζουν να ζουν.
