Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Να βλέπεις πάντα μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού. Στα μάτια τους φαντάζουν όλα τόσο όμορφα, τόσο μαγικά πλασμένα, διαφέρουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα που μας πνίγει. Έχουν ένα βλέμμα όλο αγάπη και δίψα για τη ζωή, για το κάθε τι που συμβαίνει τριγύρω τους. Είναι μικρά, ανυπεράσπιστα πλάσματα που αγαπούν τα πάντα, δεν περιμένουν ανταπόκριση, δεν τη ζητάνε, αγαπάνε ανιδιοτελώς, τους ανθρώπους, τα ζώα τη φύση, όλα. Απλά και ολοκληρωτικά χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα.
Μεγαλώνουν σε ένα κόσμο τόσο άσχημο και μίζερο και δεν το καταλαβαίνουν. Ίσως το αντιλαμβάνονται λίγο πιο αργά αλλά σίγουρα όχι από την αρχή. Η καρδιά τους δεν τους επιτρέπει να νιώσουν την κακία, το θυμό τη μιζέρια γιατί είναι αγνή, είναι αθώα. Η ψυχούλα τους είναι καθαρή και βαθιά χωρίς έγνοιες και σκοτούρες και στην καρδιά τους έχουν μόνο αγάπη.
Φαντάσου όλοι εμείς να βλέπαμε μέσα από τα μάτια τους, από τα μάτια των μικρών παιδιών. Άραγε θα ήμασταν πιο σοφοί ή μήπως πιο αφελείς; θα αγαπούσαμε με ανιδιοτέλεια, δεν θα νιώθαμε πίκρα, θα ήταν όλα όμορφα χωρίς κακίες ή θα ζούσαμε σε μια όμορφη γυάλα που ξαφνικά θα έσπαγε και θα μας άφηνε γεμάτους πληγές στον αληθινό κόσμο; Οι κακοί θα ήταν μόνο στα παραμύθια; ένας κακός λύκος όλος κι όλος και τελειώσαμε ή θα τον σκότωνε ο κυνηγός;
Θα ζούσαμε πιο όμορφα σίγουρα. Θα γέλαγαμε ίσως συχνότερα και θα είχαμε ειλικρινή αγάπη να μοιράσουμε. Δεν θα αναρωτιόμασταν αν πρέπει να τη δώσουμε, δεν θα σκεφτόμασταν, απλά θα ανοίγαμε τα χέρια και θα την παραδίδαμε.
Στην καθημερινότητα μας δεν θα χώραγε η κακία και η σκοτεινιά. Θα ήταν γαλάζιος ο ουρανός και γεμάτος αστέρια τα βράδια. Θα υπήρχε αυτή η λάμψη στα βλέμματα μας, όνειρα και ομορφιά. Αγάπες και ηρεμία. Γιατί θα βλέπαμε με τα μάτια της ψυχής. Και η ψυχή των παιδιών είναι καθαρή. Οι μεγάλοι επιλέγουμε συνειδητά να την μαυρίσουμε, χωρίς λόγο, ενώ αυτά τα μικρά ανθρωπάκια, γεννιούνται για να μας δείξουν το δρόμο της σοφίας και της καθαρότητας της ψυχής χωρίς καν να το ξέρουν.