Εγώ σου έδειξα ποια «είμαι» και εσύ είπες «τελικά είχαν δίκιο».

Γράφει η Ελσα Νικολάου

«Ο κόσμος δεν μιλάει πλέον με αυτόν τον τρόπο» μου είπες.
«Όχι» σου είπα, «δεν μιλάει, θέλει όμως».

Σε αυτή την τελευταία φράση κάποτε έκλεισα όλα όσα ίσως να μη σου έλεγα ποτέ. Όχι επειδή δεν ήθελα. Ούτε επειδή δεν ήξερα πώς να το κάνω. Ήταν γιατί προτιμούσα να με δεις και να με μάθεις μέσα από εμένα την ίδια. Δεν σου θυμώνω. Απλά τονίζω το παράδοξο του να ρωτάς έναν άνθρωπο που φοράει μάσκα, το ποιος είναι. Τη μάσκα για κάποιο λόγο την έχει βάλει και ο λόγος δεν είναι για να κρυφτεί. Είναι γιατί κάποια πράγματα δεν είναι προς γενική κατανάλωση. Εγώ πάντα σου φανερωνόμουν και εσύ έψαχνες πίσω από τις λέξεις.

Πώς θα μπορούσα να σου θυμώσω άλλωστε; Για να θυμώσεις, όπως και για να απογοητευτείς με κάποιον πρέπει πρώτα να έχεις κάποιες απαιτήσεις από αυτόν. Υποτίθεται οι άντρες είναι αυτοί των πράξεων και όταν ένας άντρας μιλάει με πράξεις, δεν τον διακόπτεις. Οι πράξεις είναι που δημιουργούν προσδοκίες, όχι τα ωραία λόγια. Με τα λόγια θα δοθεί η ευκαιρία να περάσεις στις πράξεις. Δύσκολα όμως ξεβολεύεται ο άνθρωπος.

Προτιμά την άνεση της ρουτίνας, την ασφάλεια του γνώριμου και τη στασιμότητα της συνήθειας. Η συνήθεια είναι ύπουλη και η αλήθεια είναι ότι κάτι πάει πάρα πολύ στραβά. Πιο εύκολο είναι να υιοθετήσεις μια έτοιμη αλήθεια παρά να τη βρεις μόνος σου. Άλλωστε ο διάβολος που ξέρεις, είναι πάντα καλύτερος από αυτόν που δεν ξέρεις. Εγώ όμως το βήμα παραπάνω το έκανα, ρίσκαρα και τα έπαιξα όλα για μια ευκαιρία και μια πιθανότητα. Και εσύ ακόμα μίλαγες.

Δεν ξέρω πότε άρχισαν οι λέξεις να χάνουν το νόημά τους. Θυμάμαι πλέον μόνο την έννοια που είχα κάποτε. Αν θα έπρεπε να επιλέξω πότε έχασαν το νόημα, αν κάποιος έβαζε το πιστόλι στον κρόταφο κάποιου που αγαπώ και με ανάγκαζε να ορίσω τη στιγμή εκείνη, θα επέλεγα την στιγμή που σου είπα για πρώτη φορά «όχι». Αν θες να δεις έναν άνθρωπο πραγματικά, θύμωσέ τον λένε, ακόμα κι άθελά σου. Και σε αυτή τη λέξη δεν υπάρχει «αλλά». Υπάρχει μόνο «επειδή».

Οτιδήποτε έχει ειπωθεί πριν το «αλλά» δεν έχει σημασία. Τη μισώ σαν λέξη. Τη θεωρώ την πιο μπάσταρδη λέξη που υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο. Και δεν σου την είπα ποτέ. Εγώ δεν σου είπα ποτέ «αλλά» και εσύ μου έλεγες πάντα «επειδή». Εγώ σου έλεγα πάντα «εδώ» κι εσύ μου απαντούσες με ένα σιωπηλό «γιατί». Εγώ σου έδειξα ποια «είμαι» και εσύ είπες «τελικά είχαν δίκιο».

Θα περάσει και αυτό.. Είναι που δεν έχω καταλάβει ακόμα τι πονάει περισσότερο. Η απόσταση ή η επαφή. Δεν ήθελα κάτι καλύτερο ή χειρότερο. Ήθελα εσένα.

Και εσύ ακόμα μιλάς…