Το χαμόγελο της ερωτευμένης γυναίκας, δεν μοιάζει με κανένα άλλο..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Το χαμόγελο που θαυμάζεις στη γυναίκα απέναντί σου, μπορεί να φωτίζει το πρόσωπό της, όμως της το δημιούργησε ένας άντρας.
Ένας άντρας που την αγάπησε χωρίς όρους κι όρια.
Ένας άντρας που την θέλησε χωρίς “αλλά” και “μήπως”.
Ένας άντρας που την σεβάστηκε και δεν έπεσε ποτέ στα μάτια της.
Ένας άντρας που την αγκάλιασε τόσο σφιχτά που δεν ένιωθε πια κανένα πόνο.
Ένας άντρας που την ερωτεύτηκε πιο πολύ κι από τον ίδιο τον έρωτα.

Το χαμόγελο που θαυμάζεις στη γυναίκα απέναντί σου, της το δημιούργησε αυτός ο άντρας, και δεν μπορείς να το μπερδέψεις με κανένα άλλο χαμόγελό της.
Ναι, ήταν πάντοτε όμορφη.
Ναι, χαμογελούσε πάντα.
Δεν τσιγκουνεύτηκε ποτέ το χαμόγελο στους φίλους της, στην οικογένειά της, ακόμα και στους άγνωστους που διασταύρωνε το βλέμμα της μαζί τους.
Όμως αυτό το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλια της κάθε που μιλά για εκείνον, είναι ένα διαφορετικό χαμόγελο.
Είναι το χαμόγελο που πίσω του έχει αμέτρητα σ’αγαπώ και στιγμές πάθους και πόθου.
Έχει την μυρωδιά του, έχει την αίσθησή του, έχει την μνήμη του.
Αυτό το χαμόγελο είναι δικό της, μα εκείνη, είναι δικιά του.

Το χαμόγελο της ερωτευμένης γυναίκας, δεν μοιάζει με κανένα άλλο, γιατί εκείνη, χαμογελά μόνο σε εκείνον, ακόμα κι αν εκείνος είναι χιλιόμετρα μακριά.
Εκείνη, ξέρει.
Εκείνος, ξέρει.
Και αυτό το χαμόγελο, δεν μπορεί να θαμπώσει, δεν μπορεί να σβήσει, δεν μπορεί να αλλοιωθεί όσο εκείνος είναι το πάθος της κι όσο εκείνη είναι ο πόθος του.
Όσο εκείνοι, ζουν το μαζί.
Το ερωτευμένοι, μαζί.