Στα κρυφά και στα μουλωχτά δεν μου κάνει ο έρωτας, κατάλαβες;

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.

Είμαι από εκείνους που για ένα σου χαμόγελο, μπορώ να κάνω τα πιο ακραία πράγματα. Από εκείνους που πιστεύω πως είναι δική μου δουλειά το πρόσωπό σου να χαμογελά.
Είμαι από εκείνους που δεν γουστάρουν καθόλου το “να προσέχεις”. Εγώ θέλω να σε προσέχω. Εγωιστικά.
Γιατί αν δεν είσαι εσύ καλά, δεν θα είμαι κι εγώ.
Είμαι από εκείνους που θα σε διεκδικούν κάθε μέρα με κάθε τρόπο και δεν φοβάμαι ούτε το “σ’αγαπώ”, ούτε το “σε θέλω”.
Είμαι από εκείνους που θέλουν να σου κρατάνε το χέρι περπατώντας και να σε κρατάνε αγκαλιά στο σινεμά.

Γιατί δεν με νοιάζει τι θα καταλάβουν οι άλλοι. Δεν έχω και τίποτα να κρύψω. Και το ποιος είμαι και τι νιώθω τα θεωρώ τιμή μου και καμάρι μου.
Κι όσο εσύ μου ζητάς όλο αυτό να μένει στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, με πνίγει.

Είμαι από εκείνους που μπορούν να κάνουν πολλά για ένα σου χαμόγελο.
Δεν μπορούν όμως να ξεχάσουν την αξιοπρέπειά τους.
Δεν μπορούν όμως να ξεχάσουν την φύση τους.

Στα κρυφά και στα μουλωχτά δεν μου κάνει ο έρωτας.
Εγώ θέλω να τον φωνάζω τον έρωτα. Θέλω να τον γιορτάζω τον έρωτα.
Να τον ζω και να τον απολαμβάνω.

Μην μου ζητάς λοιπόν να τον ζούμε στους 4 τοίχους ενός σπιτιού.

Όταν είσαι έτοιμη για μένα.. ίσως να είμαι ακόμα εκεί κορίτσι μου!