Μια παρτίδα σκάκι η ζωή σου κι εσύ έμαθες να μην εγκαταλείπεις..

Γράφει η Blonde Commando

Από τη μέρα που γεννιόμαστε παίρνουμε θέση σε μία μεγάλη παρτίδα σκακιού με τη ζωή. Διαλέγουμε τα λευκά, κρατάει τα μαύρα. Μας δίνει τη δυνατότητα να παίξουμε πρώτοι. Πιστεύουμε ότι θα την κερδίσουμε, άλλωστε έχουμε το πλεονέκτημα των κινήσεων και της επιλογής. Σπουδαία ελευθερία η επιλογή αλλά απρόβλεπτος ο αντίπαλος. Στις δύσκολες εποχές κάνει ματ με ελάχιστες κινήσεις πριν προλάβεις να αντιδράσεις.

Σκέφτεσαι ποια ήταν η λάθος επιλογή που άφησε περιθώρια για να χάσεις. Τα πάντα έχουν αιτία και αιτιατό σε αυτόν τον κόσμο και η ζωή κερδίζει συχνά ενάντια στις μελετημένες σου κινήσεις και τις προσδοκίες σου. Δεν προλαβαίνεις να χρησιμοποιήσεις τα δυνατά σου πιόνια, μόνο εκείνα τα μικρά στρατιωτάκια που είναι αναλώσιμα στη στιγμή. Όλα γυρίζουν στο κεφάλι σου.

Γιατί εμπιστεύτηκες αυτούς που φαινόταν ότι έλεγαν ψέμματα; Γιατί έκανες την επιλογή που οδήγησε στην αποτυχία σου αντί για αυτή που θα σου χάριζε τη νίκη;

Τελεσίδικα ματ και τα χέρια σου δεμένα. Είτε έχασες τη δουλειά για την οποία είχες τόσα όνειρα, είτε σε πρόδωσε κάποιος που εμπιστεύτηκες, η γεύση αυτής της ήττας είναι πάντα πικρή. Κι όταν χάσεις πολλές παρτίδες στη σειρά χάνεις την ελπίδα ότι μπορείς να νικήσεις. Ο χρόνος, η φθορά, οι αδυναμίες των ανθρώπων, ο θάνατος έχουν ενσωματωθεί στην ομάδα της ζωής από την αρχή του παιχνιδιού.

Ποια είναι τελικά τα δικά σου όπλα; Το πείσμα, η πίστη σου, το όνειρο, η απώλεια του φόβου. Τα νεροπίστολα των ανθρώπων σε έναν αδυσώπητο πόλεμο με τις συνθήκες. Κάποιοι το λένε πεπρωμένο και παραδίδονται σε αυτό. Άλλοι πιο γενναίοι μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως.
Βρέθηκα καθισμένη στην καρέκλα του σήμερα να στήνω τα ίδια πιόνια που ηττήθηκαν τόσες φορές στο παρελθόν.

«Θαυμάζω το θάρρος, τη δύναμη και την επιμονή σου» μου είπες χαμογελώντας. «Πέρασες τόσα πολλά». Η παρακαταθήκη των πολεμιστών είναι πάντα τα σημάδια της μάχης. Η εμπειρία θέτει τις βάσεις να κερδίσεις την επόμενη φορά. Αρκεί να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια.

Πρόσωπα σκυθρωπά στην καθημερινότητα συμπιέζουν τα όνειρά σου προς τα κάτω. Έπαιξαν κάποτε τις δικές τους παρτίδες μέχρι που αποφάσισαν ότι είναι απλά πιόνια και δεν θα γίνουν ποτέ βασίλισσες. Κάποιος άλλος ελέγχει τις κινήσεις τους και τα θέλω τους. Οι προσδοκίες μιας κοινωνίας που απορρίπτει τους δυνατούς. Οι επιθυμίες των άλλων για εμάς που κυριαρχούν πάνω στις δικές μας. Τι κι αν δεν ταιριάζει στη ζωή ο συμβιβασμός; Τι κι αν ερχόμαστε σε αυτή για να εξελιχθούμε κι ίσως κάποια στιγμή να πλησιάσουμε τα αστέρια;

Οι γύρω μας χειροκροτάνε τη ζωή όταν μας συνθλίβει. Πόσους τέτοιους θυμάσαι; Σου είπαν ότι δεν θα γίνεις ποτέ καλός σε αυτό που ονειρεύεσαι. Σου είπαν ότι ζητάς πολλά σε έναν κόσμο που αποδέχεται όλο και λιγότερα. Σου είπαν «αποδέξου το, έτσι είναι τώρα». Κι εσύ στήνεις τα πιόνια σου ξανά και δεν εγκαταλείπεις. Τι κι αν τα έχασες όλα; Δεν αλλάζει η στρατηγική σου, απλώς βελτιώνεται.

*Και κρατάς εκείνο τον τρελό σου που ξέρει μόνο σε ένα χρώμα να πηγαίνει…. Γιατί στα δύσκολα οι τρελοί, οι ρομαντικοί και οι ονειροπόλοι είναι οι μόνοι που δεν φοβούνται
*Από το ποίημα Το Σκάκι του Μανώλη Αναγνωστάκη