Εσύ, σε ποια στιγμή θα πάγωνες το χρόνο σου;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Αν σου έλεγα πως μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να παγώσεις την ζωή σου σε μια μόνη στιγμή, ποια θα ήταν;
Αν μπορούσες να σταματήσεις τα βήματά σου λίγο πριν από το σημείο που θα άλλαζε την ζωή σου;
Αν μπορούσες να επιλέξεις μόνο μια στιγμή από τις χιλιάδες που έχεις ζήσει.

Πόσα βήματα θα έκανες; Σε ποια στιγμή θα πάγωνες το χρόνο σου;

Είναι που λες μια στιγμή που νιώθεις πως η ψυχή σου έχει γεμίσει από «όλα».
Είναι εκείνη η μια στιγμή που ο ήλιος λάμπει λίγο πιο πολύ ακόμα και μέσα από τα σύννεφα.
Είναι το χαμόγελό σου λίγο πιο μεγάλο, λίγο πιο φωτεινό.

Αυτό έχεις μόνο. Μια στιγμή.

Μια στιγμή για να την κρατήσεις ανεξίτηλη στο χρόνο. Μια στιγμή για να κρατηθείς πάνω της όταν όλα θα αλλάξουν.

Μπορεί να είναι καλοκαίρι, να είσαι ακόμα ξέγνοιαστη κι ανέμελη. Να μετράς την ζωή με ανθρώπους κι όχι με προδοσίες.
Ίσως και να μυρίζεις αντηλιακό καρύδα.
Να έχεις ακούσει το πρώτο «σ’αγαπώ» της ζωής σου και να το έχεις μοιραστεί με την φίλη της ζωής σου.
Ναι, ακριβώς εκείνη την στιγμή, ο ουρανός σου δεν έχει ούτε ένα σύννεφο!

Δεν έχει λέξεις η στιγμή αυτή.

Έχει όμως ήχο, οσμή και αίσθηση.

Δεν έχει λόγια γιατί τα λόγια έχουν ήδη ειπωθεί κι αυτά που έρχονται δεν θες να τα ακούσεις.

Φυλάκισε σε κάθε κύτταρό σου την μυρωδιά και τον ήχο.
Θα σου χρειαστούν!

Θα σου χρειαστούν όταν θα θες να ξεχάσεις τα πάντα και να κρατήσεις μόνο εκείνη την μια στιγμή.

Την στιγμή που είχες τα πάντα.
Την στιγμή που ένιωθες τα πάντα.
Την στιγμή που μπορείς να την περιγράψεις χωρίς να βάλεις μέσα το «αλλά».
Την στιγμή που η μνήμη ήταν φίλη κολλητή σου κι όχι ο χειρότερος εφιάλτης σου.

Γιατί μετά από εκείνη την στιγμή, ξεκινάει η ζωή σου.

Η δεύτερη ζωή σου. Η ζωή που έρχεται μόλις συνειδητοποιήσεις πως έχεις μόνο μια ευκαιρία για να ζήσεις.

Μην γελιέσαι, όσο κι αν προσπαθήσεις να μείνεις «εκείνο» το παιδί, είναι αδύνατον.

Μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών, όλα έχουν αλλάξει.
Και πιο πολύ, έχεις αλλάξει εσύ

Κλείσε τα μάτια, ξαναζήσε την στιγμή.

Εκείνη τη μία στιγμή που η ευτυχία είναι κύκλος και μέσα της χορεύεις σε έναν ξέφρενο ρυθμό.

Εκείνη τη μία στιγμή, που τίποτα γύρω σου δεν είναι παράταιρο.
Τίποτα δεν σου λείπει και τίποτα δεν περισσεύει.

Αυτή τη στιγμή, κράτα την σαν το πιο πολύτιμο φυλαχτό σου.
Γιατί θα ξημερώσει μια μέρα, που θα παρακαλάς με όλη σου τη δύναμη να μπορούσες να γύρναγες εκεί, μα δεν θα μπορείς.

Και το μόνο που θα έχεις θα είναι αυτή τη στιγμή.
Και μια μνήμη που θα γίνει ο χειρότερος εχθρός σου.

LoveLetters