Άσε με να κάνω λάθος και να ζω με τα όνειρά μου!

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Άσε με να κάνω το λάθος μου. Δε ξέρω πώς θα είναι, δεν το χω ξανακάνει, δεν με είχες αφήσει ποτέ. Κρατάω στο ένα χέρι μπαλόνια με κορδέλες πολύχρωμες, στο άλλο χέρι κάτι μισοφαγωμένα κλειδιά.

Λες να σ’ αγγίξω; Θα ‘ναι ψηλά; Όπου και να ‘ναι δε μπορεί, όλο και κάτι θα ‘χει ξεχάσει. Μια πατημασιά; Ένα όνειρο; Κάτι θα βρω να κρατηθώ και θα σύρω πανιά. Πανιά δίχως φόβο, πανιά δυνατά.

Θέλω να χαθώ κάπου μακριά. Στην έρημο, σε κάποιο νησί, ας πούμε. Σε μια έρημο δίχως νερό, δίχως σκιά. Να νιώσω τη ζέστη να μασουλάει τα πόδια  μου και ν’ αναζητά τους αργούς παλμούς της καρδιάς. Δε θέλω κάποιον μαζί μου, μόνο το όνειρο.

Εκείνο έμαθε να την αντέχει τη ζέστη και να τραγουδά γλυκούς σκοπούς, χωρίς λογική. Ταξίδι στις νότες μιας ατελείωτης αβύσσου, αναζητώντας την όαση που σε κάνει να ελπίζεις, που σε κάνει να χαμογελάς, να τρέμεις και να ζεις.

Το τραγούδι  δεν θα έχει τα λόγια, δεν θα έχει τις λέξεις. Είναι λόγος βαμμένος με εικόνες μαγικές, δεν ξέρεις πού φτάνει, πόσο φωνάζουν.
Φέρνεις στο νου τον Αλαντίν και το μαγικό λυχνάρι. Το τζίνι που θέλει απεγνωσμένα να εκπληρώσει τις τρεις σου ευχές.

Αχ, Για άσε με να σκεφτώ τι θέλω! Τι θα ήθελα να αλλάξω; Μου βάζεις και δύσκολα, δεν ξέρω. Ίσως αν μπορούσα να μάθω να διαβάζω. Να διαβάζω τις σκέψεις;  Οι άνθρωποι δεν με νοιάζουν και τόσο. Θέλω τα όνειρα. Όνειρα μόνο…

Το τραγούδι πίσω του τι κρύβει; Θλίψη ή χαρά; Με τα κλειδιά και το τζίνι κάτι θα κάνω. Κάτι θα μάθω. Πρέπει να μάθω. Κάνε γρήγορα όμως γιατί ο χρόνος τελειώνει…

Όλοι έχουμε την χάντρα μας στην πετονιά της ζωής. Χάντρες μικρές, μεγάλες, ασύμμετρες , πολύχρωμες με χίλια δυο πάνω. Αγάπησε μόνο, μην φοβηθείς…