Γράφει η Μαρία Αρφαρά
Κάποτε συμβιβαζόμουν με το μισό, ακόμη κι αν εγώ πρόσφερα το ολόκληρο.
Μισή προσοχή, μισή αγάπη, μισά όνειρα, μισά βλέμματα, μισά λόγια.
Κι όλο αυτό οφειλόταν στο αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης που διακατείχε την προσωπικότητά μου.
Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω πραγματικά τι αξίζω.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως, με το να δέχομαι το μισό, υποβίβαζα τον εαυτό μου.
Κι αυτό δεν είναι δείγμα εγωισμού, αλλά ενός ανθρώπου που επιτέλους αγαπά και σέβεται τον εαυτό του.
Πλέον το μισό δεν μου είναι αρκετό.
Γιατί ενώ εγώ προσφέρω πολύ, να αρκούμαι στο λίγο;
Δεν αξίζω μισή φροντίδα, μισή αλήθεια, μισή στοργή, μισές κουβέντες, μισό σεβασμό, μισή αγάπη.
Αξίζω μια αγάπη που να με ανεβάζει και όχι να με κρατάει χαμηλά.
Αξίζω όνειρα ολόκληρα και όχι μισούς στόχους.
Αξίζω ανθρώπους που με θέλουν για αυτό που πραγματικά είμαι, και όχι εκείνους που θέλουν να με αλλάξουν, για να μπορέσω να χωρέσω στις ζωές τους.
Αξίζω σε όλα το ολόκληρο, γιατί αυτό ακριβώς προσφέρω κι εγώ.
Το να απαιτείς ολόκληρα δεν είναι εγωισμός.
Είναι αυτοσεβασμός.
Είναι η υπενθύμιση στον εαυτό σου ότι δεν είσαι μέρος ενός μισού κόσμου· είσαι ολόκληρος/η, δυνατός/ή, αληθινός/ή.
Στην αγάπη, στη ζωή, στα όνειρα:
μην παίρνεις μισά, μην μένεις για μισά.
Ζήσε, αγάπα, ονειρέψου ΟΛΟΚΛΗΡΑ.
