Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Αχ αυτό το γιατί.
Πόσο θα τριγυρνάει στο μυαλό;
Γιατί τελείωσε άδοξα αυτή η φιλιά;
Γιατί έφυγε από δίπλα σου ο άνθρωπος σου χωρίς να δώσει εξηγήσεις;
Γιατί η μοίρα έπαιξε αυτό το άνισο παιχνίδι μαζί σου;
Γιατί έμεινες μόνη σου;
Γιατί;
Αχ αυτό το γιατί που στροβιλίζεται στο μυαλό σου και πλάθει εικόνες, κάνει σκέψεις και χαλάει το τώρα!
Κάρμα ή πεπρωμένο;
Μάθημα ζωής ή απλά μια ατυχία;
Όταν η θάλασσα είναι σε νηνεμία νιώθεις όμορφα, μόνο όταν υπάρχει θαλασσοταραχή αρχίζεις να αναρωτιέσαι το γιατί!
Δεν κοιτάς όμως πίσω, γιατί αν κοιτάξεις, θα δεις ότι και στη νηνεμία και στη θαλασσοταραχή η θάλασσα είναι στην ίδια θέση! Η εικόνα της αλλάζει μόνο!
Δεν κοιτάς πίσω να δεις τις όμορφες στιγμές που έπρεπε να είχαν αποτυπωθεί σαν εικόνα στο μυαλό σου!
Τις χάνεις τις στιγμές αναζητώντας το «γιατί»..
Δεν κοιτάς ότι και εσύ είσαι στη θέση σου, ίσως χαρούμενη, ίσως θλιμμένη, αλλά πάντα εκεί!
Αναζητάς το «γιατί» και χάνεις το παρόν σου!
Ειδικά όταν βιώνεις μια απώλεια, αρχίζεις να χάνεσαι στα γιατί, στα εάν και στα έπρεπε και ξεχνάς ότι η ζωή είναι μικρή και όσο παλεύεις για να σηκωθείς η ζωή περνάει γρήγορα!
Η ζωή χάνεται..
Κάρμα η πεπρωμένο;
Τι σημασία έχει! Είσαι ακόμα εδώ και είσαι όρθια..
Τι σημασία έχει το γιατί σάμπως αν το βρεις θα αλλάξει κάτι στην απώλεια ή θα σε κάνει πιο σοφή;
Η ζωή είναι εδώ και η ζωή είναι τώρα!
Σήκωσε τα μανίκια σου και ξεκινά! Κοίτα μπροστά πόσο όμορφη είναι η ζωή..
Βάλε σε ένα κουτάκι την απώλεια και να την θυμάσαι με χαρά σου έδωσε!
Δώρα ζωής.. γιατί σου έδωσε πνοή, σου έδωσε αγάπη..
Και σήκω! Σιγά σιγά, σήκω. Θα μπορέσεις.. όσο κι αν τώρα σου φαίνεται βουνό.
