Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Ξέρεις τι έμαθα τελικά;
Πως όσο πιο πολύ δίνεις, τόσο πιο αόρατος γίνεσαι.
Και ήμουν εκεί.
Δίπλα σου. Παρών. Διαθέσιμος.
Δεν χρειάστηκε να με ψάξεις, γιατί ήμουν πάντα εκεί πριν καν με χρειαστείς.
Και κάπου εκεί, έγινε το λάθος.
Με συνήθισες. Με θεώρησες αυτονόητο.
Νόμισες πως ό,τι και να γίνει, εγώ θα μένω.
Κι εγώ έμενα.
Όχι γιατί δεν είχα επιλογή.
Αλλά γιατί ήθελα να είμαι αυτός που θα σε στηρίζει, που θα σου κρατά το χέρι όταν όλα γύρω γκρεμίζονται.
Ήθελα να είμαι η σταθερά σου, όχι το σχέδιο Β σου.
Μα ο δεδομένος, να ξέρεις, κάποτε κουράζεται.
Και τότε δεν φεύγει με φασαρία.
Φεύγει ήσυχα.
Και πίσω του αφήνει μια απουσία πιο ηχηρή απ’ την παρουσία του.
Τώρα με θυμάσαι.
Τώρα λες «ήταν εκείνος που…».
Τώρα βλέπεις τι είχα στα χέρια σου και το λένε σπάνιο.
Αλλά τώρα είναι αργά.
Ο δεδομένος δεν αγαπήθηκε όπως του άξιζε.
Λατρεύτηκε όταν έφυγε.
Και κάποιες φορές, η πιο ηχηρή εκδίκηση είναι η σιωπηλή αποχώρηση.
Γιατί εγώ, δεν είμαι πια εκεί.
Και δεν θα ξαναγίνω.
