Χωρίς γόνατα πληγωμένα και χωρίς καρδιά με γρατσουνιές κανείς δεν έζησε…
Γράφει η Στέλλα Παζάλου – Russet Feelings by Stella
Εκείνα τα τραγούδια που σε φέρνουν κοντά μου ακούω για να σε αισθάνομαι κοντά μου. Αυτά που ακούγαμε μαζί, αυτά που ήταν σαν να τραγουδούν αυτά που νιώθαμε. Άλλαξα…
Με άλλαξε η θλίψη και η έλλειψη σου. Δεν χαμογελώ πια μάτια μου. Δεν ζω, γιατί εσύ είσαι αλλού. Κάπου εκεί που δεν σε φτάνω. Τα χαμόγελα μου τελείωσαν.
Τι να κάνεις μακριά μου; Να περνάς καλά άραγε χωρίς εμένα; Να σου λείπω όσο εσύ εμένα;
Εχθές γυρνώντας από την δουλειά πέρασε κάποιος δίπλα μου με εκείνο το γνώριμο άρωμα σου. Αυτό που όταν το έβαζες ήθελα να πνιγώ μέσα του και να χαθώ μέσα στο σώμα σου που το έκανε να μοιάζει το μοναδικό που με φέρνει στην ζωή.
Από εγωισμό δεν στέλνω μήνυμα, ούτε σε παίρνω τηλέφωνο γιατί δεν έχω δύναμη. Θα σπάσω και θα σου πω τι αισθάνομαι και τότε θα γελάσεις. Ξύπνησες αγάπη μου κάτι που είχα κρύψει βαθιά μέσα μου. Τον πόθο για ζωή. Αυτή που δεν είχα ποτέ αναζητήσει πριν να σε γνωρίσω. Θα είναι δύσκολο να σε απαρνηθεί η καρδιά μου.
Κοιτώ συνέχεια στο τηλέφωνο μήπως με θυμηθείς και στείλεις κάτι για να μου δώσει λίγο ζωή. Δίπλα μου μόνιμα το μπουκάλι και το τασάκι με τα αποτσίγαρα. Με γονάτισες όταν έφυγες. Χωρίς γόνατα πληγωμένα και χωρίς καρδιά με γρατσουνιές κανείς δεν έζησε…
Δεν σε χρεώνω και ξέρω ότι το λάθος είναι δικό μου. Όταν έπρεπε να είμαι εκεί, εγώ έλειπα. Σε θεωρούσα δεδομένο. Εσύ μιλούσες, έκλαιγες, ούρλιαζες και εγώ στο πουθενά σου. Πόσα λάθη μαζεμένα και πίκρα. Πόσο πόνο σου έδωσα χωρίς να σκεφτώ. Πως να ζητήσω συγχώρεση και με τι θράσος να σε ενοχλήσω. Να γυρνούσες έστω μόνο για λίγο και ας πεθάνω την άλλη στιγμή…