Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μέτρα τους όπως τους έζησες. Όχι όπως σου συστήθηκαν, ούτε όπως ήθελαν να φαίνονται. Για τρεις μήνες, για τρεις μέρες ή για τρεις ώρες. Έτσι να τους ζυγίζεις τους ανθρώπους. Με τον χρόνο που άφησαν πάνω σου σημάδι, όχι με τον θόρυβο που έκαναν όταν εμφανίστηκαν.
Υπάρχουν εκείνοι που λείπουν και το νιώθεις για λίγο. Τρεις ώρες και σου περνά. Ήταν απλώς μια συνήθεια, ένα ξαφνικό γέλιο που χάθηκε, μια μικρή τρύπα στο πρόγραμμα. Τίποτα που να αξίζει να το κουβαλάς. Αυτούς τους ανθρώπους, μην τους κάνεις δράμα. Δεν το κέρδισαν.
Υπάρχουν κι εκείνοι που φεύγουν και πονάει για μέρες. Τρεις μέρες που νιώθεις να λείπει κάτι από τον αέρα. Ήταν παρόντες λίγο, αλλά ήταν παρόντες αληθινά. Ήρθαν, άφησαν κάτι δικό τους πάνω σου και έφυγαν πριν το καταλάβεις. Αυτοί σε πονάνε πιο ύπουλα, γιατί τους συνήθισες χωρίς να το καταλάβεις.
Και μετά είναι οι άλλοι. Οι μεγάλοι αριθμοί. Οι τρεις μήνες που σε ξεχαρβάλωσαν. Οι άνθρωποι-ανατροπές. Εκείνοι που εξαφανίζονται και μένει ο απόηχος τους να βαράει στο στέρνο. Αυτοί δεν είναι απλώς ανάμνηση. Είναι μάθημα, σημάδι, γρατζουνιά. Είναι οι άνθρωποι που όταν λείπουν, λείπεις κι εσύ λίγο μαζί τους.
Κι αφού τελειώσεις τις στήλες και τις κατηγορίες, άσε χώρο για μία ακόμα. Την πιο σπάνια. Εκείνη που γράφει «ποτέ και πάντα». Εκεί δεν χωράνε πολλοί. Μπαίνουν μόνο όσοι έμειναν ακόμη κι όταν δεν έπρεπε, όσοι έφυγαν αλλά δεν έφυγαν ποτέ πραγματικά, όσοι έγιναν ρίζα μέσα σου χωρίς να το επιδιώξουν.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι η εξαίρεση. Οι δικοί σου. Οι ανεξίτηλοι. Οι μετρημένοι στα δάχτυλα. Αυτοί που κουβαλάς χωρίς να προσπαθείς, χωρίς να το επιλέγεις, χωρίς να το εξηγείς. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπαίνουν σε καμία στήλη. Απλώς υπάρχουν. Και μέσα σου μένουν. Για πάντα.
