Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Σήμερα, με την ιδιότητά μου ως διασώστης του ΕΚΑΒ, θέλω να σας μιλήσω για το τραύμα…
Όχι για το τραύμα όμως που ξέρουμε όλοι σας, ούτε για το τραύμα που καλούμαι, πάρα πολλές φορές, να αντιμετωπίσω στη δουλειά μου μέσα στο ασθενοφόρο.
Δεν θέλω, σας λέω, να μιλήσω για το τραύμα που αιμορραγεί αίμα, θέλω να πω για ένα άλλο, που ξερνάει ατέλειωτο πόνο.
Το τραύμα της πληγωμένης αγάπης!
Που δεν είναι καθόλου ορατό, ούτε καν κι από εκείνους που το έχουνε ήδη. Γιατί δεν είναι μια πληγή ευδιάκριτη που υπάρχει επάνω στο δέρμα μας. Είναι κάτι που φωλιάζει βαθιά στις ψυχές και στις καρδιές μας!
Στην ουσία λοιπόν, είναι ο πόνος που γεννιέται όταν εσύ αγαπάς με όλο σου το είναι, αλλά αγαπάς μοναχός σου, χωρίς καμία ανταπόκριση από την άλλη πλευρά.
Είναι ο αφόρητος πόνος που τον νιώθεις σε κάθε σου κύτταρο, όταν σε έχει προδώσει ο “άνθρωπός” σου. Ο άνθρωπος που εσύ τον πίστεψες σαν Θεό σου.
Ή μπορεί να είναι κι ο πόνος από εκείνη τη σχέση που τέλειωσε απότομα. Όχι γιατί δεν υπήρχε αγάπη, μα από δειλία. Γιατί δεν άντεξε το βάρος των πληγών, των λαθών, των αδυναμιών και των εγωισμών.
Είναι ακριβώς εκείνη η οδύνη, που σε κάνει να αισθάνεσαι πως δεν ήσουν ποτέ αρκετός, παρόλο που έδωσες ό,τι είχες και δεν είχες.
Κι όλα αυτά σου αφήνουν στο τέλος έναν φρικτό φόβο για να ανοίξεις ξανά την καρδιά σου.
Μια αέναη εσωτερική πάλη ανάμεσα στο “θέλω να αγαπήσω ξανά”, και στο “δεν αντέχω να ξαναπονέσω”.
Μια μάχη σκληρή με τον ένα σου εαυτό που σου λέει συνέχεια “πρόσεχε”, και με τον άλλον σου, που σου λέει “ζήσε ρε μαλάκα, κι ας καείς”.
Μια έντονη αμφιβολία για το αν αξίζεις τελικά, για το αν είσαι ικανός, για το αν είσαι αρκετός.
Κι αν με ρωτάτε, ως διασώστης που είμαι, αν αυτό το τραύμα μπορεί να γιατρευτεί;
Θα σας πω ναι! Μπορεί, αλλά πάρα πολύ δύσκολα.
Χρειάζεται χρόνο.
Χρειάζεται αλήθεια και κότσια να παραδεχτείς τι ένιωσες και τι σε πλήγωσε.
Χρειάζεται αποδοχή και παραδοχή πως η αγάπη δεν είναι πάντα όπως την νομίζουμε εμείς, κι όπως την ονειρευόμαστε.
Και κυρίως, χρειάζεται μια άλλη αγάπη που δεν έρχεται για να καλύψει την πληγή, αλλά να την αγκαλιάσει με απέραντο σεβασμό!
Μετά από το σακάτεμα της πληγωμένης αγάπης, δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος φίλε μου, ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνεις, έχεις αλλάξει!
Αλλά αν το διαχειριστείς με θάρρος και με ψυχή, κι αν αφήσεις τον κατάλληλο άνθρωπο να σε βοηθήσει, μπορείς να γίνεις καλύτερος.
Πιο ουσιαστικός.
Πιο αυθεντικός.
Πιο σοφός.
Να αγαπήσεις αληθινά επιτέλους. Όχι με ψευδαισθήσεις, με αυταπάτες και με ενθουσιασμό, αλλά με το πάθος και τη δύναμη εκείνου του ανθρώπου που γύρισε από την κόλαση κι επέζησε.
Περαστικά σας!
Από έναν άνθρωπο που βλέπει τραύματα κάθε μέρα, και κουβαλάει κι ένα δικό του.
