Γράφει η Γεωργία Ντούνη
Τα πάθη μας είναι εκείνες οι φλόγες που μας καίνε. Άλλες φορές είναι γλυκά και μας «ζεστένουν» και άλλες επικίνδυνα και μας «καίνε». Είναι οι αδυναμίες μας, οι επιθυμίες μας και ότι άλλο δεν καταφέραμε να βάλουμε σε καλούπι.
Αρκετοί φοβούνται τα πάθη γιατί τα θεωρούν… ελαττώματα. Εγώ όμως έμαθα να τα αγαπώ, γιατί με βοήθησαν να καταλάβω τον εαυτό μου και να γνωριστούμε από την αρχή.
Ήταν αυτά τα πάθη που με ώθησαν να ξεπεράσω τα όρια, να γευτώ τη ζωή από μία πλευρά που αν δεν τολμούσα δε θα γνώριζα ποτέ, να πληγωθώ και να σηκωθώ ξανά και ξανά και κάθε φορά πιο δυνατή. Μου δίδαξαν πως το να ζεις δε σημαίνει πως όλα κυλούν ομαλά και τακτοποιημένα, αλλά πρέπει να μάθεις να αφήνεσαι, να ρισκάρεις, να νιώθεις!
Σίγουρα τα πάθη φέρνουν λάθη, μα αν δεν κάνεις λάθη πως θα μάθεις; Από εκεί έρχεται η εμπειρία, η ωριμότητα, η σοφία. Αν δεν έχεις πάθος, η ζωή μοιάζει με ασπρόμαυρη βουβή ταινία σε τηλεόραση που χάνει το σήμα της συνεχώς.
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως αν κοιτάξω πίσω μου δε θα μετανιώσω για τίποτα. Ακόμη κι εκείνα που μου άνοιξαν πληγές και με πόνεσαν, ήταν τόσο αληθινά και βαθιά που θα τα κρατήσω για πάντα με μία όμορφη ανάμνηση μέσα μου, ότι τουλάχιστον ρίσκαρα.
Η μεγαλύτερη ελευθερία είναι ίσως να μπορέσεις να αγαπήσεις όλα σε κάνουν εσύ, ναι ακόμα και τα πάθη σου, με τα λάθη σου και τις αδυναμίες σου.
