Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Έχει ενδιαφέρον, ρε παιδί μου, να δεις ποιοι μένουν δίπλα σου όταν η ζωή αποφασίζει να σου κάνει κλειστή στροφή.
Όχι τότε που λάμπεις, που όλα κυλάνε λείο οδόστρωμα και χαμόγελα για τα stories.
Αλλά τότε που το τιμόνι βαραίνει, το στομάχι κόμπος κι ο δρόμος δεν φαίνεται καλά μπροστά.
Εκεί, στα στραβοπατήματα, στα «δεν μπορώ άλλο» και στα «κρατήσου γερά», εκεί φαίνονται οι άνθρωποι.
Οι άλλοι, οι πολλοί, μένουν μόνο όσο έχει θέα και ωραίο soundtrack.
Στις πρώτες λακκούβες, ανοίγουν την πόρτα και φεύγουν πριν λερωθούν απ’ τη σκόνη σου.
«Δεν αντέχω τα δράματα», θα πουν.
Όχι, δεν αντέχουν τα αληθινά. Δεν αντέχουν να δουν άνθρωπο χωρίς φίλτρο, χωρίς ρόλο, χωρίς κουστούμι.
Κι ύστερα υπάρχουν εκείνοι οι λίγοι, οι σπάνιοι.
Αυτοί που δεν χρειάζονται επεξήγηση, δεν ρωτάνε «τι έχεις», γιατί το βλέπουν στα μάτια σου.
Δεν τάζουν, δεν υπόσχονται, δεν τρέχουν μπροστά.
Απλώς στέκονται εκεί, με μια κουβέντα, ένα βλέμμα, ένα «μη φοβάσαι, είμαι εδώ».
Κι εκεί, ρε φίλε, είναι όλο το μεγαλείο.
Να ξέρεις πως δίπλα σου έχεις άνθρωπο που δεν σε μετρά με τα λάθη σου, αλλά με το πόσο άντεξες να σταθείς.
Στις στροφές δοκιμάζονται οι ψυχές.
Όχι στις ευθείες που όλοι σ’ αγαπούν, αλλά στις απότομες που χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου.
Εκεί ξεκαθαρίζεις ποιος ήταν συνοδηγός και ποιος απλώς έκανε βόλτα.
Κι όταν τελειώσει η στροφή, όταν πάρεις ξανά μπρος και καθαρίσει ο δρόμος,
μην ψάξεις μεγάλα λόγια.
Κοίτα δίπλα σου.
Αν είναι ακόμα εκεί, χωρίς παράπονα, χωρίς φανφάρες, χωρίς «σ’ τα ’λεγα»…
τότε να το θυμάσαι..
εκείνος είναι ο δικός σου άνθρωπος. Ο υπόλοιπος κόσμος ήταν απλώς περαστικός.
