Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Κάθε μέρα σ’ αγαπώ. Κάθε φορά ακόμα περισσότερο. Μια αγάπη που βάστηξε στον χρόνο, κοιτώντας τον στα μάτια. Δεν σε φοβήθηκα και ας ήταν όλα εναντίον μου. Δεν ήξερα και δεν με ένοιαζε ούτε το πώς ούτε το γιατί βρέθηκα στον δρόμο σου εκείνη την μέρα.
Ξέρω μονάχα αυτό που μου είπες. Πως ήταν κάρμα. Τις καρμικές αγάπες μόνο εύκολες δεν τις λες. Περνούν δια πυρρός και σιδήρου και ζουν στην κόλαση πριν πάνε στον παράδεισο.
Το προτιμώ! Προτιμώ την κόλαση παρά μια ζωή ανιαρή και συμβιβασμένη. Στην κόλαση μαζί σου είπα και έκλεισα τα μάτια και από τότε σ’ αγαπώ κάθε μέρα και πιο πολύ. Κάθε φορά νιώθω την αγάπη μας να αλλάζει.
Να παίρνει άλλη μορφή, να μετουσιώνεται σε κάτι ανώτερο που λίγοι έχουν τα κότσια να ζήσουν. Γιατί αγάπη μου πρέπει να είσαι δυνατός για να ζήσεις μια τέτοια αγάπη. Να μην λυγίζεις ακόμα και όταν νιώθεις πως όλα τελειώνουν. Να πονάς αλλά να στέκεσαι όρθιος και να κάνεις θυσίες.
Αμοιβαίες οι ωραιότερες ιστορίες αγάπης. Αυτές που γράφτηκαν από ρομαντικούς συγγραφείς, που τις διαβάζεις και λες πως είναι αδύνατον να συμβαίνουν. Πόσοι αναγνώστες ευχήθηκαν να ζήσουν κάτι παρόμοιο αλλά τελικά δεν το άντεξαν.
Δεν ήταν έτοιμοι ή είχαν στο μυαλό τους πως η αγάπη είναι εύκολη. Η πραγματική αγάπη σου δίνει μα και ζητάει τα πάντα. Είναι δούνε και λαβείν και θα χρειαστεί πολλές φορές να κλάψεις, και να ξαναγεννηθείς μέσα στην ίδια αγκαλιά. Τη δίκη σου αγκαλιά, αυτή που νιώθω σπίτι μου, αυτή που κουμπώνει τέλεια με την δική μου, αυτή που με γαληνεύει μα και με ταράζει ταυτόχρονα.
Κάθε στιγμή σ’ αγαπώ πιο πολύ. Κάθε στιγμή πιο δυνατά. Όλο τον καιρό που είμαστε μαζί σ’ αγάπησα αμέτρητες φορές. Και άλλες τόσες θα σ’ αγαπήσω μέχρι το τέρμα. Δεν παίρνω πίσω τίποτα και κανένα από όσα σ’ αγαπώ σου έχω πει.
Δεν σε χαρίζω και δεν θα σε χαλαλίσω για κανένα που δεν αξίζει. Μηδένισα τον χρόνο και θα το ξανακάνω πάλι από την αρχή αν χρειαστεί. Το κάρμα μίλησε και μας πρόδωσε το μυστικό του. Τώρα ξέρουμε και οι δυο καλά και δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κανένα.
Γίναμε φως στο σκοτάδι και γεμίσαμε με έρωτα τις νύχτες. Δώσε μου πνοή και πάμε να σε αγαπήσω από εδώ έως το άπειρο. Άντεχω!