Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Ζούμε σε μια εποχή που η αγάπη παρουσιάζεται σαν μια αδιάκοπη ευφορία.
Όλα πρέπει να είναι ρομαντικά, έντονα, «τέλεια». Βλέπουμε παντού φωτογραφίες από ζευγάρια που γελούν, αγκαλιάζονται, ταξιδεύουν, δε μαλώνουν ποτέ. Κι όμως, η αλήθεια είναι πολύ πιο ανθρώπινη και πολύ πιο όμορφη μέσα στην ατέλειά της.
Η αγάπη δεν είναι 24 ώρες την ημέρα – 7 μέρες την εβδομάδα ευτυχία.
Είναι στιγμές θαλπωρής ανάμεσα σε παρεξηγήσεις. Είναι καφέδες που πίνεις σιωπηλός, όχι γιατί βαρέθηκες, αλλά γιατί δε χρειάζεται να πεις τίποτα. Είναι τα “συγγνώμη”, τα “έχεις δίκιο”, και τα “σ’ αγαπάω” που δε λέγονται πάντα με λέξεις.
Ο ρεαλισμός δε σκοτώνει τη μαγεία, αλλά την κάνει βιώσιμη.
Μια σχέση που βασίζεται στη ρεαλιστική αποδοχή ότι ο άλλος έχει και μέρες κακές, ότι δε θα είναι πάντα διαθέσιμος, ότι θα κουραστεί, θα εκνευριστεί, θα απομακρυνθεί για λίγο, είναι μια σχέση αληθινή.
Η στοργή δεν είναι ο ενθουσιασμός της αρχής. Είναι η τρυφερότητα που μένει μετά. Είναι το χάδι που λέει «ξέρω ποιος είσαι και σε αγαπάω». Είναι η ηρεμία που νιώθεις όταν επιστρέφεις σπίτι και δε χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα.
Η αγάπη δεν είναι να ζεις πάνω σε σύννεφα. Είναι να μαθαίνεις να περπατάς δίπλα σε κάποιον ακόμα κι όταν ο δρόμος δεν είναι ίσιος.
Υπάρχουν μέρες που δεν υπάρχει πάθος, που οι λέξεις λείπουν, που οι ανάγκες συγκρούονται. Κι όμως, αυτές οι μέρες είναι που δοκιμάζουν την ουσία του “μαζί”. Δεν είναι οι εκρήξεις που μετρούν, αλλά η ήρεμη συνέχεια.
Ο ρεαλισμός με στοργή σημαίνει να μην απαιτείς το αδύνατο.
Να καταλαβαίνεις ότι ο άλλος είναι άνθρωπος και όχι σκηνή ρομαντικής ταινίας.
Να δίνεις χώρο χωρίς να απομακρύνεσαι, να ζητάς χωρίς να απαιτείς, να αγαπάς χωρίς να εξαρτάσαι.
Να σέβεσαι το διαφορετικό του άλλου χωρίς να το παίρνεις προσωπικά.
Αυτός ο τύπος αγάπης δεν είναι θεαματικός, μα είναι βαθύς.
Δεν κάνει θόρυβο, αλλά ριζώνει σιωπηλά.
Δεν υπόσχεται αιώνια ευτυχία, αλλά χτίζει κάτι αληθινό μέρα με τη μέρα, μέσα από λάθη, διορθώσεις, γέλια, σιωπές και μικρές πράξεις φροντίδας.
Η αγάπη που επιβιώνει δεν είναι αυτή που ποτέ δεν πληγώθηκε, αλλά εκείνη που βρήκε τον τρόπο να γιατρευτεί.
Και ίσως εκεί να κρύβεται το μυστικό.
Όχι στο «πάντα καλά», αλλά στο «είμαστε εδώ, ακόμα κι όταν δεν είμαστε καλά».
