Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Μάζεψέ τα. Όχι όλα. Τα απαραίτητα.
Ό,τι χωράει σ’ ένα σακίδιο και στην ψυχή σου.
Άσε πίσω δικαιολογίες, λογαριασμούς, προθεσμίες και “τι θα πει ο κόσμος”.
Παράτα τα όλα.
Και έλα να φύγουμε.
Όχι για να σωθούμε.
Αλλά για να ζήσουμε.
Έστω για λίγο.
Έστω σ’ έναν δρόμο δίχως τέλος.
Να μυρίσουμε τη νύχτα. Να χορέψουμε στα φανάρια. Να τραγουδήσουμε σε εθνικές με ανοιχτό κράνος και μαλλιά στον αέρα.
Να χαθούμε για να βρούμε ό,τι δεν τολμήσαμε.
Γιατί αν περιμένεις το τέλειο timing, θα γεράσεις με την βαλίτσα έτοιμη αλλά την ψυχή άδεια.
Γιατί οι μεγάλες ιστορίες δεν ξεκίνησαν με λογική.
Ξεκίνησαν με ένα “φεύγω”.
Ένα “δεν με νοιάζει πού πάμε, αρκεί να είμαστε μαζί”.
Κι αν μας βρει η ζωή χωρίς τίποτα, τουλάχιστον να μας βρει με εμάς.
Χωρίς ρολόγια, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς αύριο.
Να σε κρατάω απ’ τη μέση σε μια μηχανή που δεν ξέρει πού πηγαίνει.
Αλλά ξέρει ποιος οδηγεί.
Κι αυτό φτάνει.
Μην με ρωτήσεις πού θα πάμε.
Μην μου ζητήσεις χάρτη.
Η διαδρομή δεν γράφεται. Χαράζεται.
Κι αν φοβάσαι, κράτα με πιο σφιχτά.
Γιατί εγώ δεν σταμάτησα να σε θέλω.
Ούτε μια μέρα.
Παράτα τα όλα.
Τη δουλειά, τα γιατί, τα “πρέπει”.
Και έλα να φύγουμε.
Όχι για να σωθούμε.
Αλλά για να προλάβουμε να ζήσουμε.
