Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Και καμιά φορά, ίσως η νέα ιστορία, η νέα απόφαση, να αφορά μόνο τον τρόπο που επιλέγουμε να βλέπουμε τα πράγματα, με γνώμονα την ψυχή μας.
Την καθάρια αλήθεια μέσα μας. Το πόσο αξίζει η ψυχική μας ηρεμία. Το πόσο πραγματικά αξίζει η κατάλληλη επιλογή ανθρώπων και καταστάσεων δίπλα μας, που μας συνοδεύουν στη ζωή μας.
Κι ίσως καμιά φορά, αυτό που χωρίζει το παλιό από το νέο, να είναι μια απλή συνειδητοποίηση, όπως εκείνη του “όχι άλλο δράμα”.
Κι ύστερα, έρχεται το άγνωστο. Κι ίσως και ο φόβος του μαζί. Ας είναι. Τουλάχιστον στα άγνωστα, έχεις την ευκαιρία να επιλέξεις να ζεις όπως θέλεις, κι όχι όπως η βολή σε προστάζει.
Γιατί όσο κι αν φοβάσαι τα άγνωστα, σου δίνουν άπλετα το δικαίωμα της νέας αρχής. Της νέας συνειδητής αρχής. Της συγχώρεσης όλων των παλιών και της υποδοχής και αποδοχής της νέας εποχής.
Ποιος θέλεις να είσαι από σήμερα; Πώς θέλεις να ζεις; Πώς θέλεις να σου φέρονται; Τι θέλεις να αντέχεις; Θέλεις να “αντέχεις”; Ή να ρέεις;
