Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Ξέρεις τι κουράζει πιο πολύ σε μια σχέση;
Όχι ο χρόνος, ούτε τα λάθη, ούτε καν τα άγρια ξεσπάσματα.
Αυτό που κουράζει είναι ο εγωισμός που φοράει μάσκα δύναμης, ενώ από κάτω κρύβει μόνο φόβο και ανασφάλεια.
Να στο πω απλά: ο τρόπος που δεν απαντάς για να φανείς απρόσιτος, δεν με κάνει να σε θέλω πιο πολύ.
Ο τρόπος που κρατάς απόσταση για να μετρήσεις αν θα γυρίσω, με απομακρύνει ακόμα περισσότερο.
Ο τρόπος που μιλάς ψυχρά για να μη φανείς ευάλωτος, δεν σε προστατεύει. Σε γδύνει. Και όχι όπως θα ήθελες.
Βλέπω πίσω από τη σιωπή σου.
Διαβάζω ανάμεσα στις λέξεις που δεν λες.
Καταλαβαίνω την αμηχανία σου μπροστά σε έναν άνθρωπο που δεν χρειάζεται παιχνίδια για να μείνει.
Κι όμως, επιμένεις να φέρεσαι σαν να φοβάσαι να σε δώσουν σημασία αν δεν παίξεις σκληρά.
Δεν είναι τσαμπουκάς αυτό.
Είναι παιδικότητα.
Είναι ανασφάλεια.
Κι εγώ πια δεν έχω χρόνο να εξηγώ κάθε φορά ότι όποιος αγαπά, δεν μετράει πόντους. Δίνεται.
Θα σε ήθελα αλλιώς.
Να μπορείς να πεις “μου έλειψες” χωρίς να πεθάνει το αντριλίκι σου.
Να μπορείς να με πάρεις αγκαλιά χωρίς να σκέφτεσαι αν φαίνεσαι ευάλωτος.
Να με κοιτάς και να μην φοβάσαι ότι θα δω τις ρωγμές σου. Τις έχω δει ήδη. Και σε αγάπησα μ’ αυτές.
Αλλά με κούρασε.
Το “κάνω πως δεν σε χρειάζομαι” κουράζει.
Το “δεν θα σου στείλω πρώτος” κουράζει.
Το “θα πονέσω, αλλά δεν θα το δείξω” με αποσυνδέει.
Δεν έχω να αποδείξω τίποτα άλλο.
Αν θέλεις, ξέρεις πού είμαι.
Αλλά άσε τον εγωισμό σου στην άκρη. Γιατί εγώ με τους φόβους σου μπορώ να ζήσω. Με την προσποίηση, όχι.
