Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Πάντα σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι τι γνώμη θα σχηματίσει ο άλλος για σένα, τι θα πουν οι δικοί σου, ο περίγυρος, η κοινωνία, γιατί; Σε ταΐζουν ή σε ποτίζουν; Ζουν τη ζωή σου; Είναι στα παπούτσια σου; Περνάνε όσα περνάς ή πέρασαν όσα πέρασες;
Από πότε έχουν οι άλλοι δικαίωμα γνώμης στη δική σου ζωή; Ποιος γραπτός ή άγραφος κανόνας λέει πως μπορεί οποιοσδήποτε άλλος εκτός από εσένα να εκφέρει γνώμη για τη ζωή σου και τις επιλογές σου;
Ακόμα και οι γονείς σου, το παιδί σου, ο σύντροφός σου, ακόμα και οι πιο κοντινοί σου φίλοι, δεν έχουν και δε θα έπρεπε να έχουν τέτοιο δικαίωμα και τέτοια δύναμη επάνω σου, εκτός αν κάτι τους επηρεάζει άμεσα. Εκτός να η δική σου εκάστοτε επιλογή επιδρά στη δική τους ζωή. Τότε ναι, έχουν δικαίωμα και να σου πουν τη γνώμη τους και να θέσουν τα όρια τους.
Τα δικά σου όρια όμως που είναι; Τα ξέρεις; Τα ξέχασες; Ή μήπως όταν αφορά οικείους σου ανθρώπους είναι ανύπαρκτα; Τα όρια υπάρχουν και για αυτό. Για το τι ανεχόμαστε και τι επιτρέπουμε από τους άλλους. Όλους τους άλλους. Εσύ λοιπόν τι κάνεις; Τα θέτεις; Τα επικοινωνείς σωστά;
Η ζωή σου και οι επιλογές σου είναι αποκλειστικά και μόνο δική σου δουλειά και δεν αφορά κανένα άλλο. Όπως και οι ευθύνες για τις επιλογές σου δικές σου είναι. Και οι συνέπειες. Και τα μαθήματα και τα παθήματα. Κι όταν επιτρέπεις σε άλλους να κρίνουν και να κατακρίνουν τις επιλογές σου χωρίς εσύ να το ζητήσεις, τους δίνεις το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να παρεμβαίνουν και πίστεψέ με κάθε φορά που το επιτρέπεις, τόσο πιο πολύ θα το κάνουν.
Και μήπως νομίζεις ότι αν κάποια στιγμή θα φας τα μούτρα σου γιατί τους άκουσες, ή γιατί δε τους άκουσες, θα είναι εκεί να σου σταθούν; Όχι μάτια μου, το μόνο που κάνουν τέτοιοι άνθρωποι είναι να σου πουν “στα έλεγα εγώ” και να προσπαθήσουν να στο παίξουν πάλι έξυπνοι. Γιατί για τέτοιους ανθρώπους πάντα θα είσαι λάθος και πάντα θα έχουν κάτι να πουν, να σχολιάσουν, να κατακρίνουν.
Και πρόσεξέ με! Έχει μεγάλη διαφορά να ζητάς εσύ τη συμβουλή ή τη γνώμη κάποιου από το να το κάνει από μόνος του χωρίς να το ζητήσεις, χωρίς να τον θέλεις και χωρίς να τον αφορά. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που λεν “μα εγώ νοιάζομαι για σένα για αυτό στα λέω”.
Και συνήθως είναι ο γονιός, ο αδελφός, η κολλητή. Και δε σου λέω πως δε νοιάζεται. Αλλά αυτός που νοιάζεται πραγματικά και με υγιή τρόπο θα σου πει την γνώμη του και θα σου δώσει συμβουλή όταν το ζητήσεις. Και όχι με κατάκριση, όχι με ύφος ξερόλα. Θα στα δώσει με αγάπη, κατανόηση και τρυφερότητα.
Σταμάτα λοιπόν να ακούς τις άλλες φωνές και άκου τη δική σου. Κι ακόμα κι αν φας τα μούτρα σου, κι ακόμα και αν πέσεις στα πατώματα, θα ξέρεις τουλάχιστον πως ήταν δική σου επιλογή. Και θα πάθεις και θα μάθεις και θα προχωρήσεις μπροστά. Μην αφήνεις την ευθύνη των επιλογών σου και της ζωής σου σε άλλους. Δικό σου το πεπόνι, δικό σου και το μαχαίρι.
Other Articles
