Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Με τους ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή σου για να μείνουν, δεν παίζεις κρυφτό. Δεν ψάχνεις λέξεις, δεν κρατάς ισορροπίες, δεν τρέμεις μην «εκτεθείς». Στα πρώτα 1-2 λεπτά ξέρεις. Σου βγαίνει το χαμόγελο μόνο του, χωρίς να το σκεφτείς. Οι κουβέντες κυλάνε σαν νερό, οι σιωπές δεν βαραίνουν, και τα δάκρυα —αν έρθουν— δεν κουβαλάνε ντροπή. Γιατί απλά βρίσκεσαι «εκεί που ταιριάζεις».
Χρόνια τώρα μας πλάσαραν το παραμύθι ότι «ό,τι αξίζει είναι δύσκολο». Όχι. Ό,τι αξίζει είναι αβίαστο. Δεν έρχεται με μάχη, δεν σε βάζει σε εξετάσεις, δεν σε κάνει να αποδείξεις ότι είσαι αρκετός. Οι άνθρωποι που αξίζουν δεν ψάχνουν να σε στριμώξουν σε καλούπια∙ σε αφήνουν να απλώσεις φτερά.
Οι φιλίες που μετρούν δεν είναι “χαριτωμένα καλημεράκια” και επιβεβλημένα «τι κάνεις;». Είναι εκείνες που σε ξεβιδώνουν στο γέλιο, που αντέχουν το πιο σκληρό σου ξέσπασμα, που σε αφήνουν να σωπάσεις χωρίς να παρεξηγούνται. Είναι οι παρέες που γίνονται ανάσα μετά από μια μέρα που σε τσάκισε.
Και ξέρεις τι; Οι αληθινοί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να σε πείσουν. Δεν πλασάρουν δήθεν «καλοσύνη» ή στημένη χαρά. Είναι απλοί, άμεσοι, ξεκάθαροι. Μπορεί να διαφωνήσεις, μπορεί να συγκρουστείς, αλλά δεν θα χρειαστεί ποτέ να αμφισβητήσεις αν είναι αληθινοί.
Γιατί εκείνοι που μένουν, δεν το κάνουν για να κερδίσουν κάτι. Το κάνουν γιατί χωράνε. Γιατί η αλήθεια σου δεν τους τρομάζει, δεν τους βαραίνει, δεν τους απωθεί. Το «μαζί» τους δεν είναι επιβεβλημένο, είναι φυσικό.
Κι αυτό είναι το μόνο σημάδι που χρειάζεσαι, εκεί που ταιριάζεις, δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις.
ΥΓ. Σε μια Δώρα.. που μπήκε έτσι αβίαστα..
