Γράφει η Άννα Μαρκοπούλου
Η πίστη δεν είναι φυλακή. Δεν είναι κάτι που το κάνεις γιατί φοβάσαι να χάσεις, φοβάσαι να πληγώσεις, φοβάσαι να γκρεμίσεις ό,τι έχτισες. Η πίστη έχει αξία μόνο όταν είναι επιλογή, όταν δεν προκύπτει από φόβο, αλλά από τη βαθιά, αδιαπραγμάτευτη απόφαση να ανήκεις εκεί που θες να ανήκεις.
Η πίστη που γεννιέται από τον φόβο δεν είναι πίστη. Είναι υποχρέωση. Και ό,τι γίνεται από υποχρέωση, κάποια στιγμή σπάει.
Έχεις δει ποτέ άνθρωπο που μένει, αλλά δεν είναι εκεί;
Που δηλώνει «πιστός», αλλά το μυαλό του τριγυρνάει σε «αν» και σε «ίσως»;
Που δεν απατάει, αλλά μέσα του δεν είναι ποτέ αληθινά παρών;
Αυτό δεν είναι πίστη. Είναι καταναγκασμός.
Η αληθινή πίστη είναι επιλογή. Είναι να μπορείς να φύγεις, αλλά να διαλέγεις να μείνεις. Να ξέρεις πως ο πειρασμός υπάρχει, πως η επιθυμία δεν σβήνει επειδή εσύ έβαλες ταμπέλα «σχέση», αλλά παρόλα αυτά να ξέρεις τι θες.
Και αν δεν το ξέρεις; Αν είσαι πιστός επειδή φοβάσαι να ρισκάρεις, φοβάσαι να ξεβολευτείς, φοβάσαι να χάσεις αυτό που έχεις;
Τότε δεν είσαι πιστός. Είσαι απλά φοβισμένος.
Η διαφορά είναι τεράστια. Και στο τέλος της μέρας, μόνο μια πίστη έχει αξία: Αυτή που δεν γεννήθηκε από φόβο, αλλά από το «δεν έχω ανάγκη κάτι άλλο».
Γιατί αν δεν το νιώθεις αυτό;
Τότε δεν είσαι πιστός. Απλώς αναβάλλεις την προδοσία.
