Γράφει η Ελένη Σάββα
Καμιά φορά σκέφτομαι, τι ωραία που είναι η ζωή! Είναι ωραία , όμορφη, μ’όλα τα άσχημα της. Είναι το πιο όμορφο δώρο που μας δίνεται. Και ‘μεις το ξεχνάμε. Το ξεχνάμε κάποτε τόσο πολύ, που σπαταλάμε τις στιγμές μας και μιζεριάζουμε, κλαίμε, χάνουμε κάθε ελπίδα.
Κι εκείνες τις στιγμές, είναι ακριβώς η ώρα να πάρουμε τον εαυτό μας τρυφερά απο το χέρι και να του δείξουμε αυτά τα όμορφα λουλούδια που έχουν ανθίσει στον κήπο. Να του δείξουμε το ηλιοβασίλεμα και την αυγή που ξεπροβάλουν κάθε μέρα, μα εμείς ποτέ δεν τα προσέχουμε γιατί είναι τόσο πολύ δεδομένα και συνηθισμένα.
Μα δεν είναι αυτά τα δεδομένα και τα συνηθισμένα που φτιάχνουν όλη μας τη ζωή; Για σκέψου… Ένα χαμόγελο, δυο λέξεις, μια αγκαλιά, ένας όμορφος περίπατος, ένα καλό τραγούδι, μια στιγμή με τους αγαπημένους σου ανθρώπους, αυτά δεν φτάνουν για να γεμίσει η ψυχή σου;
Ψάχνουμε τα μεγάλα και χάνουμε τα σημαντικά. Χάνουμε όλα αυτά τα μικρά, που μπορούν να σχηματίσουν στο πρόσωπο μας το πιο γλυκό χαμόγελο.
Μην τα βάζεις κάτω. Ότι κι αν έχει συμβεί. Πραγματικά δεν ξέρεις τι θα σου φέρει το αύριο, ζήσε λοιπόν το σήμερα. Ζήσε το με κάθε τρόπο, με κάθε ευκαιρία. Και να θυμάσαι: οι ευκαιρίες δεν δίνονται, εμείς τις δημιουργούμε. Να φοράς το πιο όμορφο χαμόγελο σου και να προχωράς. Να φροντίζεις την ψυχή σου…
