Καλύτερα στην κόλαση μαζί της..
Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Και τι που είσαι μαζί της;
Το σώμα της σου είναι ξένο και η μυρωδιά της αγνώριστη.
Δεν ζητάς το άγγιγμά της. Δεν σου λένε τίποτα τα χάδια της.
Ακόμα και εκείνα που σε έκαναν να χαμογελάς, δεν έχουν νόημα πια.
Το μυαλό σου είναι εκεί, σε εκείνη.
Το σημάδι από τη βέρα σου, σου θυμίζει πως εσύ δεν είσαι έτσι.
Κι όμως, τα χείλια σου ζητάνε της άλλης μόνο πια.
Στο σώμα της θες να χαράξεις τα σημάδια σου, μέσα από έναν έρωτα κτητικό, ίσιο με πόλεμο.
Να την καις με τη φωτιά σου μέχρι να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα.
Τώρα δεν έχει μείνει τίποτα.
Γκρεμισμένα όλα κι εσύ μόνο να περιμένεις μια στιγμή για να δώσεις τις εξηγήσεις σου.
Και πώς να τις δώσεις; Τι να πεις;
Ότι είχε πεθάνει η ευτυχία από καιρό και εκείνη σου θύμισε πώς είναι να χαμογελάς;
Ότι έγινε το οξυγόνο σου;
Ότι κάθε φορά που θες να θυμηθείς κάτι χαρούμενο θυμάσαι εκείνη;
Θυμάσαι το άρωμά της, το άγγιγμά της, κάθε στιγμή που έχει υπάρξει γύρω σου.
Κι όσο κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη, ψέμα στο ψέμα συνεχίζεις.
Έμεινες να σώσεις τι;
Έμεινες να προσπαθήσεις για τι;
Κοίτα σε!
Δυστυχισμένος εδώ, προδότης των όρκων που κάποτε έδωσες.
Και τώρα τι;
Τώρα μια αλήθεια κι ας σκοτώνει.
Μια συγγνώμη κι ας μην φτάνει.
Και μια βουτιά στο κενό του έρωτα, ξανά.
Μια βουτιά μέσα της.
Ζωή, ξανά.
Γιατί καλύτερα στην κόλαση και ζωντανός, παρά ζωντανός νεκρός.