Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Τους πιο σκληρούς δεν τους βρήκα στους «τέλειους».
Τους βρήκα σε εκείνους που κάποτε τα έκαναν όλα θρύψαλα.
Που πρόδωσαν, πληγώσανε, εξαφάνισαν ανθρώπους δίχως εξήγηση.
Σε εκείνους που παρακάλεσαν για δεύτερες ευκαιρίες,
κι όταν τις πήραν – ή και όχι –
έγιναν αυτοί που δεν έδωσαν ποτέ καμία.
Απότομα λόγια. Σκληρές κρίσεις.
Απόλυτα «ναι» και «όχι» για ζωές που δεν γνώρισαν.
Ξεχνάνε πως κι εκείνοι κάποτε κάθισαν στο πάτωμα.
Πως κάποιος τους κράτησε το χέρι, ακόμα κι όταν δεν το άξιζαν.
Πως κάποιος τους είπε «σε πιστεύω», όταν δεν πίστευαν ούτε οι ίδιοι στον εαυτό τους.
Και σήμερα;
Περιμένουν απ’ όλους να είναι «σωστοί».
Δεν δίνουν χώρο. Δεν συγχωρούν.
Μετράνε τα λάθη των άλλων με ακρίβεια που ούτε στον εαυτό τους δεν άντεξαν.
Κι αναρωτιέμαι…
Τόσο εύκολα ξεχάσαμε πόσο πονάει να μην σου δίνουν δεύτερη ευκαιρία;
Τόσο γρήγορα ξεχάσαμε τι σημαίνει να χρειάζεσαι λίγη τρυφερότητα για να σταθείς;
Το στοίχημα δεν είναι να ζητάς καλοσύνη.
Είναι να μπορείς να την προσφέρεις κι εσύ.
Να δίνεις ευκαιρίες, όχι μόνο όταν σε συμφέρει.
Να βλέπεις την καλή πλευρά του άλλου,
όχι μόνο όταν σε αγαπάει.
Γιατί, ξέρεις…
Είναι εύκολο να λες «αν ήμουν εγώ, θα είχα φύγει».
Το δύσκολο είναι να πεις:
«Κάποτε ήμουν εγώ εκείνος που παρακαλούσε να μείνουν.
Κι αυτό δεν το ξέχασα.»
