Γράφει η Λέλα Σακήλια
Υπάρχει μια στιγμή στον έρωτα που, αν δεν την προσέξεις, τον ξεθεμελιώνει από μέσα. Δεν είναι η απόσταση, δεν είναι ο χρόνος, δεν είναι καν οι φόβοι. Είναι η υπερανάλυση. Αυτό το ατελείωτο ξεψάχνισμα κάθε λέξης, κάθε βλέμματος, κάθε ανάσας. Αυτό το βασανιστικό «τι εννοούσε;» που έρχεται να στεγνώσει ό,τι ήταν ζωντανό.
Κάποτε νόμιζες πως ο έρωτας θέλει προσπάθεια. Πως θέλει να τον δουλεύεις, να τον ψάχνεις, να τον αναλύεις, να τον πιέζεις να βγάλει συμπέρασμα. Μέχρι που κατάλαβες πως ό,τι πιέζεται, σπάει. Κι ό,τι σπάει, δύσκολα κολλάει ξανά. Γιατί ο έρωτας είναι πιο εύθραυστος απ’ όσο δείχνει. Δεν σηκώνει χειρουργεία. Θέλει μια απλότητα που μοιάζει αυτονόητη αλλά δεν είναι.
Γιατί, ναι, είναι ωραίο να νιώθεις, να μιλάς, να διεκδικείς. Μα όταν αρχίζεις να ζυγίζεις κάθε «καλημέρα», όταν ψάχνεις δεύτερες και τρίτες ερμηνείες σε ένα βλέμμα, όταν φοβάσαι τόσο πολύ μην πληγωθείς που τελικά πληγώνεις εσύ, τότε το πράγμα στραβώνει. Ο έρωτας δεν αντέχει να τον dissect. Είναι συναίσθημα, όχι project.
Και όσο εσύ ψάχνεις να βρεις τι δεν είπε, τι εννοούσε, τι θα μπορούσε να συμβεί, χάνεις αυτό που συμβαίνει τώρα. Χάνεις το άγγιγμα, τη στιγμή, την ανάσα την ίδια. Χάνεις το μαζί επειδή το μυαλό σου κάνει συμβούλιο για τα πάντα.
Κι αν κάτι σκοτώνει τον έρωτα, δεν είναι ποτέ αυτό που φοβάσαι. Είναι αυτό που κάνεις όταν φοβάσαι. Η υπερανάλυση. Το ανισόρροπο ζύγι. Η ανάγκη για απόδειξη αντί για παρουσία.
Ο έρωτας ζει στο απλό. Στο «είμαι εδώ». Στο «σε θέλω τώρα». Στο «αφήνομαι». Κι αν κάτι αξίζει να το θυμηθείς, είναι αυτό.
Άφησέ τον να αναπνεύσει. Αλλιώς θα τον πνίξεις πριν καν τον ζήσεις.
