Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Πόσο διαφορετικοί γίνονται οι άνθρωποι όταν δε σε νοιάζει πια γι’αυτούς.
Και έρχεται κάποτε η ώρα που απλά δε σε νοιάζει.
Δεν σε νοιάζει για το ψέμα που έφαγες. Δεν σε νοιάζει για τις στιγμές που φύγανε. Δεν σε νοιάζει γι’αυτά που αγάπησες και χάθηκαν.
Για όλους τους ανθρώπους που έφυγαν απ’την ζωή σου.
Για όλα τα γαμημένα αντίο που δεν είπες.
Απόψε μην ενοχλείτε, γιατί είμαι στον κόσμο μου.
Σ’έναν κόσμο που το παρόν είναι διαυγές, που το παρόν νοιάζεται για μένα.
Σταμάτησα να νοιάζομαι τόσο πολύ για τους άλλους και λέω η Ηρώ να είναι καλά κι ύστερα κι όλος ο κόσμος.
Με είχα αφήσει σε μια γωνιά και περίμενα.
Τι περίμενα δεν είχα καταλάβει ώσπου έσπασε κάτι μέσα μου και βγήκα απ’την γωνιά που με έβαλα και προχώρησα.
Δύο βήματα μπροστά και κανένα πίσω.
Δεν πάμε πίσω για τίποτα και για κανέναν.
Κι όταν πάψεις να ενδιαφέρεσαι βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα.
Ξεκολλάς από εκεί που κόλλησες για καιρό και αρμενίζεις με μια δική σου βάρκα το μέλλον.
Το δικό σου μέλλον, το δικό σου όραμα.
Κι επιλέγουμε για εμάς αυτούς που μας αγαπούν και το αξίζουν να είναι γύρω μας.
Οι υπόλοιποι ας κρυφοκοιτάζουν.
Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, αν δεν αλλάξουμε εμείς πρώτα μέσα μας.
Ο πρώτος εχθρός που πρέπει να πολεμήσουμε είναι μέσα μας.
Συχνά, είναι ο μόνος. Όταν δεν έχεις επιλογή, πρέπει να την δημιουργήσεις.
Δεν αφήνεις το πάνω χέρι στην μοίρα. Δεν υπάρχει μοίρα.
Εσύ την φτιάχνεις την μοίρα σου.
Μαθαίνεις με τα χρόνια ότι απολαμβάνεις καλύτερα την ζωή όταν εστιάζεις στο τι γίνεται μέσα σου και όχι στο τι γίνεται γύρω σου.
Other Articles
