Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Εκεί που πονάω, δείχνω την αντοχή μου.
Εκεί που μου λείπει κάτι σπουδαίο, δείχνω την υπομονή μου.
Εκεί που χάνονται τα όνειρά μου, τα αρπάζω ξανά βάζοντας τα στη θέση τους.
Εκείνοι που με πρόδωσαν, πήραν το χαμόγελό μου, δεν το περίμεναν αλλά το είδαν… νιώθοντας ακόμη πιο πολύ χαμένοι.
Ξέροντας ότι πρέπει κάτι νέο να σκεφτούν ώστε να με πληγώσουν.
Έτσι συντηρούν την ύπαρξή τους.
Κρατώ τις στιγμές του πόνου βαθιά στα εσώψυχά μου.
Δε δίνω τη χαρά σε κανέναν.
Ζω με τη δύναμη που κρύβω μέσα μου.
Αγκαλιάζω πια τον εαυτό μου, και βρίσκω τη δική μου διαδρομή.
Αυτή που θα με οδηγήσει στη δική μου κορυφή.
Μάχες είναι, κερδίζονται αν το πιστεύεις.
Μαθαίνω να μην κλονίζομαι.
Κουρνιάζει ο θυμός μου, δεν του επιτρέπω πια να κάνει κουμάντο.
Αφήνω να κοιμηθεί μέσα μου.
Κάποιες φορές κρύβω τα συναισθήματά μου.
Μια αίσθηση της αρχοντιάς, μια αίσθηση χαράς και ευτυχίας μου δίνει το έπαθλό μου.
Δεν το έχω ανάγκη.
Το ακουμπώ δώρο σε όλους.
Ο πόνος υποχωρεί.
Όταν έχουμε πίστη στα ιδανικά όλα γίνονται εφικτά.
Πιστεύω σε μένα.
Στον εαυτό μου.
Τίποτα δεν είναι αντάξιο αυτού.
Κάθε βήμα μου, είναι ακόμη μια φωτογραφία σχετική με το “είναι” μου.
Γιατί είμαι εγώ.
Η δύναμή μου, η ζωή μου.
