Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν σε αποχαιρέτησα ποτέ.
Ούτε πρόκειται…
Δεν ήρθα ποτέ να σ’ αγκαλιάσω με τον αέρα της πίκρας και του αποχωρισμού. Ούτε πρόκειται, γιατί σε αγαπώ για να δακρύζω, σε αγαπώ για να νιώθω πίκρα.
Αυτά τα δίχως τέλος αγκαλιάσματα στις προβλήτες, στα τρένα, στα αεροδρόμια, δεν μας αρμόζουν. Όσο η δική μας καρδιά χτυπά δυνατά σημαίνει ότι είμαστε μαζί, κι ας μετρούν κάποιοι τα χιλιόμετρα στις σχέσεις.
Τα χιλιόμετρα είναι ο μοναδικός αριθμός που νικήσαμε. Που πάντα θα νικάμε. Είτε είσαι εδώ, είτε είσαι αλλού. Ακόμη κι αν δεν ξέρω πού. Μια ζωή θα παραμένει για μας γεμάτη χαρά και αισιοδοξία. Είναι αυτό που μπορέσαμε ενωμένοι.
Οι άνθρωποι σήμερα δεν πείθονται πως τίποτα δεν φεύγει αν δεν το διώξουμε από την ψυχή μας. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τα αντίο είναι για τους δειλούς.
Το «μου λείπεις» σημαίνει ανασφάλεια. Ήττα. Αδυναμία. Δεν είναι ντροπή. Δεν είναι όμως αντάξιο μας.
Ας σταθούμε δυνατοί κι ας δοκιμάσουμε τα όριά μας. Πολλές φορές θα τα υπερβούμε αν χρειαστεί. Η δική μου τρέλα όμως και η δική σου πάει κόντρα σε όλα. Πότε ίσια, πότε ανάποδα. Μην πιστέψει ποτέ κανείς το αντίθετο.
Μην πιστέψει ποτέ κανείς ότι δεν έχει δικαίωμα στα γινάτια της ζωής. Η κατάθλιψη της «χαιρετούρας» σε κάθε αποχωρισμό αφήνει μουτζούρες στα πρόσωπα.
Η τρέλα όμως είναι δημιούργημά μας. Αυτή έχει το χάρισμα. Αρνείται τον αποχωρισμό.
Να το φωνάζετε το «σ’ αγαπώ». Να ακούγεται σε όλους τους πλανήτες, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Να μην κωλώνετε!
Η αγάπη είναι μία αληθινή περιπέτεια ζωής. Η απόλαυση της γεύσης της, δικαίωμα όλων!
