Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Ερωτεύτηκα το χάος σου. Όχι το φτιασιδωμένο, ούτε το βολικό. Ερωτεύτηκα τις αντιφάσεις σου, τις εκρήξεις σου, τις σιωπές που έλεγαν περισσότερα από χίλιες λέξεις. Ερωτεύτηκα τον τρόπο που πετούσες τη μάσκα μπροστά μου και μου έδειχνες το αληθινό σου πρόσωπο, ακόμα κι όταν πονούσε.
Δεν με τρόμαξαν ποτέ τα σπασμένα κομμάτια σου. Αντίθετα, ήταν αυτά που με τράβηξαν. Γιατί εκεί μέσα βρήκα την αλήθεια. Βρήκα μια γυναίκα που δεν παρίστανε ποτέ κάτι άλλο απ’ αυτό που ήταν. Μια γυναίκα που έμαθε να σηκώνεται από τις στάχτες της και να συνεχίζει να περπατά. Και αν με ρωτήσεις γιατί έμεινα, η απάντηση είναι απλή: γιατί μέσα στο χάος σου βρήκα την πιο αγνή μορφή έρωτα.
Οι άλλοι έψαχναν την τελειότητα, εγώ βρήκα το μεγαλείο στην ατέλεια σου. Οι άλλοι ήθελαν ηρεμία, εγώ ήθελα τη φλόγα σου. Γιατί εσύ δεν ήσουν ποτέ “λίγο”. Εσύ ήσουν πάντα “πολύ”. Και το “πολύ” σου, ακόμα κι όταν έκαιγε, άξιζε περισσότερο από οποιοδήποτε “λίγο” θα μπορούσα να έχω αλλού.
Μείνα γιατί εκεί μέσα, στο χάος σου, ένιωθα ζωντανός. Μείνα γιατί κάθε μέρα μαζί σου ήταν απρόβλεπτη, γεμάτη ένταση, πάθος, ζωή. Και ίσως, στο τέλος, αυτό να είναι το πραγματικό νόημα του έρωτα: να βρίσκεις έναν άνθρωπο που δεν σου υπόσχεται ηρεμία, αλλά σου δίνει αλήθεια χωρίς φίλτρα, συναίσθημα χωρίς μέτρο.
Κι αν χρειαστεί να το πω ξεκάθαρα: δεν έμεινα από συνήθεια, δεν έμεινα από φόβο. Έμεινα γιατί στο χάος σου βρήκα το καταφύγιο που έψαχνα. Έμεινα γιατί ο έρωτας με εσένα δεν ήταν ποτέ απλός. Ήταν πάντα πόλεμος και παράδεισος μαζί. Και εγώ, διάλεξα να μείνω στον δικό σου παράδεισο, ακόμα κι αν είχε δαίμονες.
