Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Η δική μου η φωνή έχει μόνο αγάπη… Το δικό μου μυαλό κυβερνούν μόνο σκέψεις αληθινές. Τις σκοτεινές τις νίκησα. Το μυαλό μου, μου ανήκει. Δεν το χαρίζω, δεν το σπαταλώ. Μα ούτε και το επιπλήττω.
Τα λάθη μου τα αγάπησα. Τα πάθη μου το ίδιο. Την μοίρα δεν ξέρω ποιος την ορίζει. Ξέρω μόνο πως έχω αγαπήσει πολύ… αλλά και έχω αγαπηθεί. Ήμουν τυχερή. Μα με έχουν μισήσει κιόλας. Με άφησε αδιάφορη. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ γιατί.
Νιώθω μόνο την ανάγκη να αγαπιέμαι και να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου. Η ανάγκη να μας αγαπούν αυτοί που εμείς αγαπάμε είναι ίσως απαραίτητη. Θέλουμε αυτόν που εμείς επιθυμούμε, να μας επιθυμεί. Θέλουμε να υπάρχουν συγκινήσεις στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας.
Ναι, αλλά δεν είναι πάντοτε εφικτό… Αλλά εκείνο το “αλλά” ταλανίζει χιλιάδες ψυχές, χιλιάδες ανθρώπους. Πάντοτε θα υπάρχει ένα “αλλά”, πάντοτε όμως θα υπάρχει ένα “και”. Θα υπάρχει ένα “και εγώ σ’ αγαπώ”. Ένα “και εγώ σε εκτιμώ, και εγώ σε ποθώ, σε έχω στο μυαλό μου.”
Η ουσία στη ζωή των ανθρώπων δεν είναι μόνο να παίρνουν αλλά και να δίνουν. Να παίρνουν αγάπη, να δίνουν αγάπη. Να μοιράζονται. Να δίνουν χαρά. Χαμόγελο… κι ας πονάμε.
Κάποιες φορές μπορούμε να σηκωθούμε και κούτσα κούτσα να συνεχίσουμε την πορεία μας. Εκείνο το μεγάλο ταξίδι, εκείνη τη μεγάλη διαδρομή που κάποιοι άλλοι στον πλανήτη όρισαν για μας. Ένα μακρύ ταξίδι για κάποιους, με συναισθήματα, πολλές εμπειρίες, άλλοτε καλές, άλλοτε άσχημες.
Μα είμαι ευγνώμων. Είμαι ευγνώμων που υπάρχω. Είμαι ευγνώμων που ζω. Που αγαπώ, που αγαπιέμαι. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν κάποιοι άνθρωποι ήταν περαστικοί στο δρόμο μας. Πέρασαν, μα δεν μας ακούμπησαν. Δεν θέλησαν, δεν πίστεψαν. Δεν ωρίμασαν, δεν νοιάστηκαν.
Μα το ταξίδι συνεχίζεται. Τα γιασεμιά μυρίζουν παντού. Μα εκεί στο Νότο θεριεύουν… μοσχοβολούν. Εκεί στο Νότο, έχω αφήσει την ψυχή μου…
